Ozzy Osbourne: Δεν ήσουν ποτέ ένας «Ordinary Man» - Ο Madman που άντεξε την τρέλα και το σκοτάδι και δεν πέθανε ποτέ

Κάποιοι δεν σε κατάλαβαν ποτέ. Όσοι σε καταλάβαμε όμως... Σ' ευχαριστούμε Madman.

Αυτοί που δεν κατάλαβαν ποτέ λένε «τρέλα», λένε «σατανισμός», λένε «κατάθλιψη», λένε «αυτό δεν είναι μουσική». Κι όμως, έχουν σε όλα δίκιο. Πήρες την τρέλα, τον σατανισμό, τη θλίψη σου και έφτιαξες κάτι που, ναι, δεν είναι μουσική. Έφτιαξες έναν δικό σου κόσμο και άφησες τον καθένα μας να τον ανακαλύψει κομμάτι - κομμάτι, μόνος του, με τη δική του ματιά. Μας άφησες όλους να τον γνωρίσουμε και να επιλέξουμε αν θέλουμε να ζήσουμε σε αυτόν ή όχι. Ozzy, θέλαμε, θέλουμε και θα θέλουμε πάντα. Ο πλανήτης σου είναι το σπίτι μας. Και το «ευχαριστώ» δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

Τι; Πέθανε; Ο Ozzy δεν μπορεί να πεθάνει

Τρίτη 22 Ιουλίου, 21:08. Έρχεται μήνυμα σε ομαδική στο Messenger. «Πέθανε ο Όζι». Τι; Για περίπου 5 λεπτά δεν ήξερα τι διάβασα, αν είναι αλήθεια, αν είναι fake news. Γρήγορα όμως μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του πριν λίγες εβδομάδες: Στον θρόνο του, περιτριγυρισμένος από όλα όσα αγάπησε. Έτσι ήθελε να φύγει. Έτσι μας αποχαιρέτισε. Και, μέσα μας, το ξέραμε. Ξέραμε πως ο Ozzy δεν θα συνταξιοδοτηθεί. Τι να έκανε; Αφού η ζωή του ήταν αυτή. Η σκηνή, οι μουσικοί που τους εμπιστεύτηκε τη ζωή του όλη και ο κόσμος του. Ο κόσμος που αγάπησε πραγματικά και το έδειχνε σε κάθε στιγμή. «I love you all», έλεγε...

@amylouise2490 Absolutely devastating. I’m so glad I got to witness this amazing concert and that he held on to be able to do it. It was so obvious how much it meant to him. ?? : #ozzyosbourne #ozzy #blacksabbath #villapark #backtothebeginning #bttb ? original sound - AmyLouise2490

21:14. Η είδηση έπρεπε να δημοσιευτεί στο site του Metal Hammer. Πώς; Τι μπαίνει τίτλος; Πώς ξεκινάς; 10 χρόνια μετά, ένιωθα πως γράφω πρώτη φορά για το περιοδικό. Και εκεί με χτύπησε. Πριν το ανεβάσω, πρέπει να το μάθουν. Λέω «μάζεψε τα κλάματα, σήκωσε το τηλέφωνο και γράφε παράλληλα». Παίρνω τον Κώστα. «Έλα Μάγδα μου». Τα χάνω. Πώς το ανακοινώνεις σε έναν άνθρωπο πυο έγινε ό,τι έγινε χάρη στο heavy metal; Ξεστομίζω απλά ένα «πέθανε ο Ozzy». Σιωπή. «Τι;». Κάπως το ξαναλέω... Ξανά σιωπή. «Τι λες ρε Μάγδα;». Όλα αυτά ήταν μια κλήση του 1 λεπτού. Κάπως, μέσα από τη σιωπή μας και τις σπασμένες λέξεις συνεννοηθήκαμε.

21:17. OZZY OSBOURNE: ... Το γράφω. Και το κοιτάω. Το ξανακοιτάω. Πέθανε ο... Μένω εκεί. Κολλάω. Πρώτη φορά έβλεπα πληκτρολόγιο, πρώτη φορά έπρεπε να δημοσιεύσω μια είδηση θανάτου. Αρχίζω γράφω το lead. Γράφω 2-3 γραμμές και ως εκεί. Λέω θα το δημοσιεύσω. Βάζω ένα «ο θρύλος του heavy metal» στον τίτλο. Μου φάνηκε λίγο; Mainstream; Όμως, δεν ήξερα. Δεν ήξερα τι άλλο να πούμε. Δημοσιεύεται. Κλείνει ο υπολογιστής. Μπαίνει το «Mama I'm Coming Home». Ξανά σιωπή.

Σιωπή μέχρι και το άλλο πρωί. Ξυπνάω, κοιτάω μηνύματα στο κινητό. Ανοίγω το Instagram. Ώπα. Έχει πεθάνει. Πρέπει να γράψω κάτι; Και τι σημαίνει «πρέπει»; Το «οφείλω» λόγω της δουλειάς μου; Και μετά αναρωτήθηκα «τι κάθομαι και σκέφτομαι;». Θέλω. Θέλω να γράψω, θέλω να βγει από μέσα μου. Και όπως πάει.

Δεν ξέρω πώς θα πάει από εδώ και κάτω. Θα το δούμε μαζί, αν δεν βαρεθήκατε ήδη να διαβάζετε για μια άσχετη/άγνωστη που περιγράφει πώς ένιωσε όταν χάθηκε ο άνθρωπος που τη μεγάλωσε με τις μουσικές του. Αλλά, όλοι έτσι δεν νιώσαμε; Δεν είμαστε τόσο άγνωστοι μεταξύ μας. Πάμε να δούμε λίγο τη ζωή του λοιπόν. Τις «παραξενιές» του, το θάρρος του, όσα μας έδωσε τόσο απλόχερα.

Ο Ozzy δεν πέθανε. Ο Ozzy δεν θα πεθάνει ποτέ. Κάποιοι καλλιτέχνες δεν πεθαίνουν. Και αυτό είναι κατάκτηση.

Η πρώτη κραυγή

Ο John Michael Osbourne γεννήθηκε το 1948 στο Aston του Μπέρμιγχαμ. Ένα γκρίζο και βιομηχανικό μέρος -ένα ιδανικό σκηνικό για κάποιον που αργότερα θα τραγουδούσε για θάνατο, πόλεμο και σκοτάδι. Ένα παιδί φτωχό, με δυσλεξία, που στα μάτια των περισσότερων δεν είχε και πολλές πιθανότητες. Ο ίδιος έλεγε: «Ήμουν κακός μαθητής, κακός εργάτης, αλλά καλός τρελός» («I was a bad student, a bad worker, but a good madman»).

Και κάπως έτσι, χωρίς να ξέρει μουσική, χωρίς να έχει πλάνο για το μέλλον, ξεκίνησε κάτι που άλλαξε τον κόσμο.

Το 1968 ιδρύει τους Black Sabbath. Η πρώτη νότα του «Black Sabbath» ακούγεται όλη τη δεκαετία του '60. Ο κόσμος έλεγε «τι είναι αυτό;». Ο κόσμος τρόμαζε. Ο Ozzy, όμως, δεν ήθελε να τους τρομάξει. Ήθελε να πει αυτό που ένιωθε. Κι αυτό ήταν φόβος. Τρόμος. Πραγματικός. Εξαιτίας του κόσμου γύρω του. Εξαιτίας του εαυτού του.

Το 1970 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, το «Black Sabbath», ο πρώτος heavy metal δίσκος στην Ιστορία. Με ηχό βαρύ, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, ο Ozzy έδωσε φωνή στο αλλιώτικο, το τρομακτικό και το απαγορευμένο. Η επιτυχία ήταν άμεση και οι Black Sabbath έβαλαν το Μπέρμιγχαμ στον χάρτη της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Οι Black Sabbath άλλαξαν τον ήχο. Ο Tony Iommi έφτιαξε τον χαρακτηριστικά «παραμορφωμένο» ήχο της κιθάρας του λόγω του ακρωτηριασμού των δακτύλων του και ο Geezer Butler έγραψε τους πιο σκοτεινούς στίχους, συστήνοντας έτσι στον κόσμο την πρώτη καθαρή μορφή του heavy metal. Ο Ozzy ήταν αυτή η ιδιαίτερη φωνή που όλα αυτά τα έκανε όλα.

Και όσο τότε οι άλλοι τραγουδούσαν για λουλούδια, ειρήνη και ελευθερία, ο Ozzy και οι Black Sabbath ήρθαν σαν καταιγίδα. Όχι για να σοκάρουν, αλλά γιατί έτσι ένιωθαν. Δεν έβαψαν τη δεκαετία του '60 ροζ. Την γκρέμισαν και έδειξαν τι έκρυβε από κάτω. Το σκοτεινό, το αληθινό. Τον φόβο, την παρακμή, την κόλαση του πολέμου και της φτώχειας.

Οι Sabbath δεν ήταν απλώς ένα νέο συγκρότημα. Ήταν η απάντηση σε έναν κόσμο που έβραζε. Η μουσική τους ήταν ο καθρέφτης της εποχής: Βιετνάμ, ψυχρός πόλεμος, ανεργία, τραύματα. Ήταν η φωνή όσων δεν χωρούσαν στα χίπικα «καλούπια».

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, η μπάντα κυκλοφόρησε κλασικούς δίσκους όπως το «Paranoid» (1970), το «Master of Reality» (1971) και το «Vol. 4» (1972), δίσκοι που καθόρισαν το heavy metal.

Κι όλα αυτά δεν είναι απλώς μουσική. Ήταν μια κραυγή -και ο Ozzy ήταν η φωνή της.

Ο Ozzy έχασε τους Sabbath, τους φίλους του, τον εαυτό του - Αλλά, δεν το έβαλε ποτέ κάτω και έγραψε Ιστορία

Το να γράψεις για τη ζωή και την καριέρα του Ozzy είναι δύσκολο. Κάθε δίσκος, κάθε στίχος, έχουν πίσω τους ένα δράμα. Κάποιες φορές και μια αυτοκαταστροφή. Ο Ozzy έχασε τους Sabbath, έχασε φίλους, έχασε ακόμα και τον εαυτό του.

Τότε, όμως, ήρθε η Sharon. Μια γυναίκα που δεν τον λυπήθηκε ποτέ. Τον έσωσε. Και του έδωσε μια καριέρα, μια δεύτερη ευκαιρία.

Και μέσα σε αυτή τη νέα αρχή, του έφερε και κάτι ακόμα: τον Randy Rhoads. Ένα παιδί-θαύμα στην κιθάρα. Ο Ozzy με τον Randy έφτιαξαν το «Crazy Train» και τότε ήταν ξεκάθαρο: δεν είχε τελειώσει τίποτα. Ο Madman είχε ακόμα πολλά να πει.

Μέχρι που ένα αεροπορικό δυστύχημα σκότωσε τον Randy -και κομμάτι του Ozzy μαζί του. Εκείνος το είπε απλά: «Ο θάνατος του Randy με διέλυσε. Από τότε δεν ήμουν ποτέ ο ίδιος».

Ο χαμός του Randy ήταν μια πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Αλλά ο Ozzy, όπως έκανε μέχρι το τέλος, δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να βγάζει δίσκους, να περιοδεύει, να πίνει, να δίνει μάχες. Δεν ήταν ποτέ στάσιμος -ήταν σαν μια βόμβα που δεν ήξερες πότε θα σκάσει. Και κάπου εκεί, μέσα στις εκρήξεις του και το σκοτάδι του, γεννήθηκαν οι πιο μεγάλες ιστορίες. Αυτές που τον έκαναν θρύλο πέρα από τη μουσική.

Μετά τον Randy Rhoads, είχε δίπλα του κιθαρίστες όπως ο Jake E. Lee και ο Zakk Wylde. Μαζί τους, κυκλοφόρησε δίσκους όπως το Bark at the Moon, The Ultimate Sin, No Rest for the Wicked, Ozzmosis -κάθε ένας γεμάτος τραγούδια που άλλαξαν γενιές. Ήταν η εποχή που διαμορφώθηκε ο όρος «Ozzy sound».

Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και του ’90, συνέχισε να περιοδεύει παγκοσμίως και να κυκλοφορεί μουσική που σημάδεψε ζωές. Το «No More Tears», το «Mr. Crowley», το «Perry Mason», το «Mama, I’m Coming Home» -τραγούδια γεμάτα ιστορία. Η φωνή του Ozzy παρέμενε πάντα χαρακτηριστική... Μόνο που πια κουβαλούσε μέσα της τον πόνο και τα τραύματα μιας ζωής γεμάτης μάχες.

Not an ordinary man: Τα περιστέρια, το δάγκωμα της νυχτερίδας, η απόπειρα δολοφονίας της Sharon

Το 1981, σε συνάντηση με στελέχη της Columbia Records, ο Ozzy εμφανίστηκε με περιστέρια. Στην αρχή απλά τα κρατούσε. Μετά, δάγκωσε το κεφάλι του ενός και το πέταξε πάνω στο τραπέζι. Ήταν λιώμα. Κανείς δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει ή να καλέσει την αστυνομία. Ο ίδιος, χρόνια μετά, το σχολίασε λέγοτνας: «Ήταν χαζομάρα. Ήμουν τελείως λιώμα. Αλλά για κάποιο λόγο, όλοι μιλούσαν γι’ αυτό για χρόνια. Κι ακόμα το κάνουν».

Ένα χρόνο μετά, το 1982, στη σκηνή του Des Moines, κάποιος πετάει μια νυχτερίδα. Ο Ozzy νομίζει πως είναι ψεύτικη. Τη δαγκώνει. Ήταν αληθινή. Καταλήγει να κάνει αγωγή κατά της λύσσας για έναν μήνα. «Νόμιζα πως ήταν ψεύτικη. Μόλις ένιωσα το αίμα, σκέφτηκα: "Ω, γαμώτο. Πρέπει να πάω νοσοκομείο"».

Όμως το πιο τρομακτικό σκοτάδι ήρθε το 1989. Μια μέρα, υπό την επήρεια ουσιών, ο Ozzy προσπάθησε να σκοτώσει τη Sharon. Κυριολεκτικά. Τη στραγγάλισε -και δεν θυμόταν τίποτα. Συνελήφθη. Μπήκε σε ψυχιατρική κλινική. Και όμως, εκείνη έμεινε. Του έδωσε μια τελευταία ευκαιρία. «Είχα φτάσει τόσο χαμηλά, που ήμουν ικανός να καταστρέψω ό,τι αγαπούσα περισσότερο», είπε. Αυτός ήταν ο πάτος. Και από εκεί ξανάρχισε.

Στα '90s και τα '00s, ο Ozzy έγινε κάτι άλλο, μεγαλύτερο. Ένας άνθρωπος που -παρά τα ναρκωτικά, τα ατυχήματα, τις υποτροπές- δεν σταματούσε ποτέ. Έπεσε από ATV και παραλίγο να πεθάνει. Έκανε απεξάρτηση ξανά και ξανά. Η Sharon έλεγε: «Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε πεθάνει πέντε φορές». Ο ίδιος γελούσε: «Είμαι θαύμα της ιατρικής. Ή της κολάσεως. Δεν ξέρω ακόμα».

Το 1996, έστησε το Ozzfest. Ένα φεστιβάλ που έδωσε φωνή σε ό,τι πιο ακραίο και αμφισβητούμενο υπήρχε τότε στο metal: Slipknot, System of a Down, Korn. «Μπορεί εγώ να μην είμαι για πάντα, αλλά η μουσική μας πρέπει να συνεχίσει», έλεγε. Και το έκανε να συνεχίσει. Δεν ήθελε μόνο να λάμψει ο ίδιος, ή μπορεί και να μην ήθελε καθόλου. Ο Ozzy έδωσε φως και στους επόμενους.

Και μετά ήρθε το «The Osbournes». Παντόφλες, μπινελίκια, παιδιά που έψαχναν το κοντρόλ και τον Ozzy να φωνάζει «Sharon! Where the fuck am I?». Ξαφνικά, ο Prince of Darkness μπήκε στα σπίτια όλων. Και τον αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο. Ήταν η απόδειξη πως πίσω από τον θρύλο υπήρχε ένας κουρασμένος αλλά αστείος πατέρας. Ένας άνθρωπος σαν κι εμάς -απλώς κάπως πιο… Ozzy.

Από το 2020, διαγνώστηκε με νόσο Πάρκινσον. Τα νεύρα του, η κίνηση, ο λόγος του -όλα άρχισαν να τον προδίδουν. Όμως δεν το έκρυψε ποτέ. Μίλησε δημόσια για την κατάστασή του, πάντα με χιούμορ. Και συνέχισε να αγαπά τη μουσική. Ήξερε πως τελείωνε. Αλλά δεν σταμάτησε να ζει.

Και μετά ήρθε το τέλος. Ή μάλλον, το σχεδόν τέλος. 4 Σεπτεμβρίου 2022. Μπέρμπιγχαμ. Τελετή λήξης των Commonwealth Games. Ο Ozzy ανεβαίνει στη σκηνή με τη βοήθεια του Tony Iommi. Παίζει το «Paranoid». Ίσως για τελευταία φορά. Κουρασμένος, διαλυμένος απ’ την αρρώστια, αλλά ανεπανάληπτος. «Θα πέθαινα πάνω στη σκηνή και θα ήμουν οκ με αυτό. Είναι το μόνο μέρος που νιώθω ζωντανός», είχε πει.

Και το πίστευε. Και το απέδειξε. Ο Ozzy έφτιαξε έναν κόσμο - καταφύγιο από όσα τον πονούσαν και άνοιξε τις πόρτες του διάπλατα. Όσοι μπήκαμε, δεν θα βγούμε ποτέ.

Κάποιοι θα συνεχίσουν να μη σε καταλαβαίνουν. Αλλά εμείς, Ozzy, ξέρουμε. Ξέρουμε γιατί πονάμε. Χάσαμε κάτι που δεν αντικαθίσταται. Δεν λέμε «αντίο», απλώς σε ευχαριστούμε.

Διαβάστε ακόμη

Κραυγή απόγνωσης Έλληνα κτηνοτρόφου στο OPEN: «Ποια φέτα; Σε λίγο δε θα έχουμε γάλα ούτε για γιαούρτι»

Δύσκολες ώρες για τον πατέρα της Μέγκαν Μαρκλ - Ακρωτηριάστηκε το πόδι του και νοσηλεύεται στην εντατική

Κλήρωση Μουντιάλ 2026: Οι 12 όμιλοι για το μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού του καλοκαιριού

«Η Τουρκία εγκαταλείπει τα S-400 και ξεκινάει να προμηθεύεται F-35», λέει ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα