Είδαμε την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο VOX που αλλάζει, εξελίσσεται και μας παρασύρει μαζί της

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη δεν φοβάται την αλλαγή – την αγκαλιάζει, την εξερευνά, την κάνει τρόπο έκφρασης. Στην παράσταση «αλλά-ΖΩ», που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και σημείωσε απανωτά sold out, η δυναμική ερμηνεύτρια αποδεικνύει πως η μουσική της δεν είναι ποτέ στάσιμη. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, ανατρέπει και ξαναγεννιέται, όπως μια φλόγα που, αντί να σβήσει, θεριεύει και γίνεται φως.

Η «νέα ιέρεια του έντεχνου», όπως την αποκαλούσαν στην αρχή της πορείας της, ανεβαίνει κάθε Τετάρτη στη σκηνή του VOX με αυτοπεποίθηση, ηλεκτρισμένη ενέργεια και ένα ύφος που τολμά να συνομιλήσει με το σήμερα. Ακολουθεί πάντα το συναίσθημα. Ανοίγει δρόμους και περπατά πάνω τους με τόλμη, άλλοτε πατώντας γερά στη ροκ ταυτότητά της, άλλοτε ακολουθώντας τους λαϊκούς δρόμους που είναι χαραγμένοι στη φωνή και στην ψυχή της. Και τώρα, τους μπολιάζει με μια pop electronica αισθητική, φτιάχνοντας ένα live που είναι ταυτόχρονα προσωπική εξομολόγηση και ψυχαγωγία.

Γεννημένη μια μέρα με πολύ χιόνι, όπως λέει η ίδια, έμαθε από νωρίς τι σημαίνει διαρκής μετακίνηση, αλλαγή, ταξίδι. Μεγάλωσε σε καμαρίνια, ακολουθώντας τους γονείς της στις περιοδείες, ζώντας τη σκηνή από μέσα, πριν ακόμα ανέβει η ίδια πάνω της. Η μουσική έγινε το σπίτι της, αλλά η σκηνή δεν ήταν ποτέ δεδομένη – ήταν μια πορεία που χτίστηκε με δουλειά, αγωνία και μια ασταμάτητη ανάγκη να εκφραστεί.

Μια παράσταση που αγκαλιάζει την αλλαγή

Στην παράσταση «αλλά-ΖΩ», η ίδια κάνει μια δήλωση ζωής. Γιατί το «αλλάζω» εμπεριέχει το «ζω» – και η ζωή είναι οι εναλλαγές της. Είναι η χαρά και η αγωνία, η επιτυχία και το άγχος της επόμενης μέρας. Είναι η αποδοχή ότι τίποτα δεν είναι στατικό, ότι κάθε νέα αρχή είναι ένα βήμα προς την αλήθεια. Μ' ένα πρόγραμμα γεμάτο ανατροπές, με τολμηρές επιλογές και συγκινητικές στιγμές, η Ελεωνόρα μάς παρασύρει στη δική της διαδρομή. Από τα παλιά αγαπημένα, μέχρι το νέο της single «Μόνη Κομπλέ» από την Panik Records, που στέλνει ένα δυνατό μήνυμα αυτοεκτίμησης και ελευθερίας, κάθε τραγούδι γίνεται ένας μικρός σταθμός σε αυτό το μουσικό ταξίδι. 

Η βραδιά ξεκίνησε δυναμικά, με τη φωνή της να διαπερνά τη σκηνή σαν φως που αντανακλάται σε γυαλί, παρασύροντας το κοινό σ' ένα ταξίδι γεμάτο ρυθμό και ένταση. Στη συνέχεια, η ατμόσφαιρα έγινε πιο προσωπική, καθώς οι στίχοι ξέφευγαν από τα όρια ενός δωματίου γεμάτου σκέψεις, βυθίζοντας το κοινό σ' έναν εσωτερικό διάλογο που άλλοτε βρίζεις κι άλλοτε απλά αποδέχεσαι.

Η κορύφωση ήρθε με μια ιστορία που μιλούσε για σώματα που γίνονται αναμνήσεις, για πάθη που χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη. «Το κορμί της Κοραλίας» ξεδιπλώθηκε σαν μια ακαταμάχητη εξομολόγηση. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε τραγούδια που μιλούν για συναντήσεις που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν, γεννήθηκε η γνώριμη αίσθηση του «Κάπου σ’ έχω ξαναδεί», σαν ένα deja vu συναισθημάτων που επιστρέφουν για να ολοκληρώσουν ό,τι έμεινε μισό.

Και μετά, «Επεσε έρωτας». Ένας έρωτας που δε ζητά τίποτα, μόνο να ειπωθεί, ν' ακουστεί, να μείνει εκεί σαν υπόσχεση. Γιατί στο τέλος της διαδρομής, όταν όλα ειπωθούν, δεν μένει παρά να πούμε ένα τελευταίο «Τα λέμε» σ' ένα άνθρωπο που θέλει να έχει ψυχή για να πληγώνει.  Το πρώτο μέρος του προγράμματος, όμως δεν θα μπορούσε να κλείσει χωρίς μια «Μυρτιά» που άνθισε μέσα από τη φωνή της, φέρνοντας μαζί της αναμνήσεις από το παλιό ελληνικό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη. Και τέλος, η λύτρωση. Ενα «Ελα» που δεν είναι απλή πρόσκληση, αλλά μια ανοιχτή αγκαλιά στη ζωή, στη μουσική, σε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί.

Η σκηνή άλλαξε μορφή και χρώμα, όταν στη μουσική αυτή γιορτή προστέθηκε η λάμψη των Mystic Van Rouge & Katina Bella (The Rainbow Mermaids), που με το drag show τους έφεραν έναν αέρα απελευθέρωσης, παιχνιδιού και θεατρικότητας. Επίσης, δύο χορευτές πλαισίωσαν την παράσταση, προσδίδοντας κίνηση στη μουσική και δημιουργώντας εικόνες που μιλούσαν στην ψυχή.

Όταν η σκηνή γίνεται καθρέφτης της ψυχής

Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκίνησε σαν ένας χορός σ' ένα ονειρικό τοπίο, μ' έναν ρυθμό που έμοιαζε με «Βαλς για ένα φιλί»—ένα φιλί που αιωρείται στο χρόνο, σαν κάτι ανεκπλήρωτο, αλλά πάντα δυνατό. Από εκεί, η ατμόσφαιρα άλλαξε ξανά, παίρνοντας μια διάσταση σχεδόν υπαρξιακή, όπου η μοναξιά και η αναζήτηση της αγάπης συγκρούστηκαν στο «Το μηδέν αντί για σένα».

Η ένταση κορυφώθηκε με την προσμονή μιας επαφής, ενός νοήματος—μιας φωνής που ψιθυρίζει στο σκοτάδι «Δώσε μου σήμα». Και όταν η φωνή αυτή ακούστηκε, μετατράπηκε σ' έναν δυνατό παλμό που δήλωνε πως η αγάπη μπορεί να υπάρχει ακόμα κι αν είναι μοιρασμένη στα δύο, γιατί «Εγώ για δύο» σημαίνει να δίνεις χωρίς όρια, ακόμα κι όταν πονάς.

Ο έρωτας πήρε τη θέση του στη σκηνή, άλλοτε σαν γιορτή, άλλοτε σαν θύελλα. Μια εξομολόγηση «Από έρωτα», εκεί όπου η φλόγα καίει τόσο δυνατά, που γίνεται σχεδόν καταστροφική. Και ύστερα, ένα ταξίδι στην απόλυτη νύχτα, όπου το φεγγάρι, αυτός ο αιώνιος μάρτυρας των μυστικών, καλείται να χαθεί, να σβήσει, γιατί ίσως οι αναμνήσεις πονάνε πιο πολύ όταν φωτίζονται—«Σβήσε το φεγγάρι» και άσε τη νύχτα να καλύψει όσα δεν πρέπει να ειπωθούν.

Όταν η Ελεωνόρα τραγούδησε το εμβληματικό «Πεθαίνω για σένα», ο χρόνος πάγωσε. Η φωνή της γέμισε τη σκηνή με πάθος, αλλά ταυτόχρονα μια συγκίνηση απρόβλεπτη κυρίευσε το χώρο. Από τις πρώτες νότες, τα μάτια όλων στράφηκαν στον πατέρα της, τον Γιάννη Ζουγανέλη, που από κάτω την κοιτούσε με περηφάνια, αλλά και με ένα σφίξιμο στην καρδιά, θυμίζοντας τον καλό του φίλο, τον αείμνηστο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που είχε χαρίσει τη μουσική του σε αυτό το τραγούδι.

Η βραδιά συνέχισε με μια διαδρομή μέσα από ιστορίες αποχωρισμού—όχι πάντα με θλίψη, αλλά με εκείνο το παράπονο που κάνει την απώλεια σχεδόν όμορφη. «Μακριά μου να φύγεις», είπε η φωνή της, σαν ένα αντίο που δεν έχει ολοκληρωθεί, ενώ αμέσως μετά φώναξε «Katina Bella, θα σε μάθω εγώ να λες τα λαϊκά, όπως μου έμαθε εμένα ο Σταματάκης Κραουνάκης» και ξεκίνησαν οι πρώτες νότες από τον «Ταρίφα».

Και έπειτα ήρθαν τα «Δευτέρα κλειδιά», ένα τραγούδι που μιλάει για όλες τις φορές που ψάχνουμε απαντήσεις, μα κρατάμε στα χέρια μόνο ερωτηματικά. Η μουσική της Ελεωνόρας εκείνο το βράδυ έμοιαζε μ' ένα δέντρο αιωνόβιο, που ριζώνει βαθιά στη μνήμη και αναζητά το φως, όπως ο «Γεροπλάτανος», που στέκει αγέρωχος, κρύβοντας μέσα του χιλιάδες ιστορίες.

Όταν έφτασε η στιγμή για «Την επιμονή σου», ήταν σαν να έδινε φωνή σε όλους εκείνους που δεν εγκαταλείπουν ποτέ όσα αγαπούν, σε όσους παλεύουν με τον εαυτό τους, με τα όνειρα, με την ίδια τη ζωή. Και κάπου εκεί, ένα κύμα νοσταλγίας τύλιξε το κοινό, όταν οι πρώτες νότες από τις «Ακρογιαλιές Δειλινά» ακούστηκαν, θυμίζοντας πως κάποιες μελωδίες δεν γερνούν ποτέ.

Τολμά, ρισκάρει και βγαίνει πάντα νικήτρια

Η νύχτα πλησίαζε στο τέλος της, αλλά πριν φύγει, χάρισε μια τελευταία λάμψη—ένα ξέσπασμα φωτός με τα «Μικρά βεγγαλικά», που έσκασαν σαν χιλιάδες συναισθήματα μέσα στο σκοτάδι. Και τότε, η Ελεωνόρα μάς γύρισε πίσω στο χρόνο, στις αναμνήσεις της εφηβείας της, σε εκείνες τις στιγμές που όλα έμοιαζαν υπερβολικά, αντιφατικά, αλλά αληθινά. Κλείνοντας την παράσταση, διάλεξε να τραγουδήσει τον «Κηπουρό» του Παύλου Παυλίδη—ένα κομμάτι που έφερε μαζί του όλη τη νοσταλγία και την ωριμότητα των χρόνων που περνούν. Ήταν η πιο αυθεντική στιγμή της βραδιάς, γιατί δεν ήταν απλώς η φωνή της που τραγουδούσε, αλλά η ίδια η ζωή της που γινόταν μελωδία.

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη δεν ήταν απλώς παρούσα στο πρόγραμμα που παρουσίασε στο VOX. Ήταν ολοζώντανη, όχι μόνο μέσα από τον ήχο και την τεχνική, αλλά μέσα από το βλέμμα της, τον ιδρώτα της, το πάθος που δόνησε κάθε κύτταρό της. Και κάπως έτσι, η συναυλία αυτή δεν ήταν απλώς μια παράσταση—ήταν μια κατάθεση ψυχής, μια στιγμή όπου η τέχνη και η αλήθεια έγιναν ένα.

Διαβάστε ακόμη

Η άνοδος και η πτώση του hipster: Μούσια, ειρωνεία και… βάζα μαρμελάδας

Ο ποντίφικας της ταπεινότητας και της ελπίδας, που δε δίστασε να συγκρουστεί με τους συντηρητικούς

Ηγέτες από όλο τον κόσμο αποχαιρετούν τον Πάπα: «Πνευματώδης, ταπεινός, γεμάτος ζωή»

Ξεκίνησε η μεγάλη επιστροφή των εκδρομέων του Πάσχα: Αυξημένα τα μέτρα της Τροχαίας

Μητσοτάκης για τον θάνατο του Πάπα Φραγκίσκου: «Αφήνει παρακαταθήκη συνεννόησης και αγάπης»