Αρης Λεμπεσόπουλος: «Πάντα ήμουν με το περιθώριο - Ήμουν μια χρυσή μετριότητα»

«Από πολύ νωρίς σε αυτόν τον τόπο σου μπαίνει μια σφραγίδα», τόνισε ο ηθοποιός

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Ο ηθοποιός Άρης Λεμπεσόπουλος παραχώρησε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην εκπομπή «Καλύτερα Δε Γίνεται» του Alpha και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, για τον χώρο του θεάτρου, ενώ παράλληλα αναφέρθηκε και στην «Αίθουσα του θρόνου».

«Το θέατρο δεν είναι χώρος αγιοσύνης»

Αρχικά ο Άρης Λεμπεσόπουλος τόνισε χαρακτηριστικά, ότι πάντα ήταν με το περιθώριο. «Εγώ συμφιλιώθηκα και με τον χαρακτήρα μου και το καταλαβαίνεις. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό το πράγμα και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Πάντα ήμουν με το περιθώριο. Πάντα ήμουν με αυτούς που δεν… Αυτοί που μου υπενθύμιζαν την παρουσία τους, με κούραζαν και με εκνεύριζαν. Πάντα ήμουν με αυτούς που έχανα. Άραγε πού να ‘ναι και τι απέγινε αυτός ρε παιδί μου;».

Στη συνέχεια ο ηθοποιός αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια και συγκεκριμένα στη βία που υπήρχε εκείνη την εποχή στα σχολεία. «Από την πρώτη δημοτικού θυμάμαι που άπλωσα το χεράκι μαζί με όλα αυτά για ραβδισμό. Αξέχαστη η πρώτη δημοτικού. Εξαιτίας και της παράστασης της πάρα πολύς κόσμος μου λέει ότι το έχει υποστεί. Αλλά αυτή η βία τελικά με ακολούθησε με οποιαδήποτε μορφή βίας. Με τη ράβδο το φοβήθηκα το σχολείο. Τους φοβόμουν τους καθηγητές. Για ποιο πράγμα; Γιατί πρέπει να φοβάσαι;».

«Εγώ λέω ότι οι πιο κανιβαλικές σχέσεις είναι οι οικογενειακές σχέσεις και τελείωσε για μένα. Έχουν τη μεγαλύτερη αγριότητα. Απ’ ό,τι βλέπω έχει βαρύνει και νεότερες γενιές από μένα, η όποια μορφή βίας ή όποια μορφή μπούλινγκ. Βλέπω και τα παιδιά μου που πάνε στο Λύκειο. Αναγνωρίζω ότι είναι καλά παιδιά. Δεν προκαλούν. Δεν έχουν θράσος», πρόσθεσε.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο σπουδαίος ηθοποιός αναφέρθηκε στη σειρά «Αίθουσα του θρόνου», λέγοντας: «Είμαι τυχερός, διότι για κάποιο πράγμα με θυμούνται. Ήταν μια ευλογημένη σειρά από πλευράς ιστορίας, μουσικής, σκηνοθεσίας, ανθρώπων. Την αγαπώ την τηλεόραση και την πιστεύω. Εγώ είμαι από αυτούς που δεν θεωρούν το θέατρο το Ερεχθείο».

Τέλος, σε ερώτηση αν θεωρεί τον εαυτό του δύσκολο συνεργάτη απάντησε: «Δεν με νοιάζει τί με θεωρούν! Και τι είναι εύκολο και τι είναι δύσκολο; Πας ας πούμε σε έναν γιατρό, γιατί είναι καλό παιδί; Στο επάγγελμά μας έχουν μαζευτεί όλοι οι καλοί άνθρωποι. Από πολύ νωρίς σε αυτόν τον τόπο σου μπαίνει μια σφραγίδα. Γιατί έτσι ασφαλίζονται και οι άνθρωποι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει και ιδιαίτερη φαντασία να ξεπεράσω αυτό που νομίζω. Έχω υπάρξει γλυκός, στρυφνός, εκτίθεμαι, γυμνός είμαι πάνω στη σκηνή. Το θέατρο δεν είναι χώρος αγιοσύνης».

Διαβάστε ακόμη