Πραγγί Εβρου: Το Δημοτικό σχολείο με το πολυβολείο πλάι στα σύνορα που θυμίζει ταινία θρίλερ

Το ethnos.gr στο απομονωμένο χωριό Πραγγί Έβρου πλάι στα ελληνοτουρκικά σύνορα καταγράφει απόκοσμες εικόνες εγκατάλειψης βγαλμένες από ταινία θρίλερ

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Το χωριό Πραγγί είναι από τις πιο άγνωστες γωνιές όχι μόνο στον Έβρο αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και εβρίτες δεν το... γνωρίζουν. Κι όμως κάποτε αυτό το χωριό είχε 1.800 κατοίκους. Τώρα δεν ξεπερνούν τις 300 ψυχές κυρίως ηλικιωμένοι. Ολοι τους αποφοίτησαν από το Δημοτικό σχολείο πλάι στο σύνορο με την Τουρκία. Είναι το μοναδικό σχολείο που στην αυλή του υπάρχει πολυβολείο. Φτιάχτηκε το 1980. Από τις αίθουσες διδασκαλίας βλέπεις την Τουρκία, τους μιναρέδες των απέναντι χωριών.

Τις ημέρες των μεγάλων προσφυγικών ροών οι κάτοικοι έχουν να θυμηθούν πολλά. Δε μιλούν με κακία για τους απελπισμένους ανθρώπους που πέρασαν τον ποταμό Εβρο και αναζήτησαν μία πρώτη στέγη επί ευρωπαϊκού εδάφους. Άφηναν για αυτούς λίγα τρόφιμα και λίγα ρούχα στο παλιό δημοτικό σχολείο που οι εκάστοτε υπουργοί παιδείας που πέρασαν τα τελευταία 10 χρόνια υπόσχονταν πως θα συντηρήσουν και θα αναστηλώσουν.

Μάλιστα πριν λίγες ημέρες επισκέφθηκε τον Εβρο και το κοντινό Διδυμότειχο η υπουργός παιδείας Νίκη Κεραμέως αλλά είναι άγνωστο εάν ξεναγήθηκε στην εσχατιά της εσχατιάς για να δει αυτό το χάλι.

«Σε αυτούς του πίνακες γράφαμε», λέει ο Σάκης Γιαννόπουλος

«Σε αυτούς τους πίνακες γελάσαμε και κλάψαμε»

Σήμερα που το επισκευτήκαμε και μείναμε με το στόμα ανοικτό. Είναι κατεστραμμένο και λεηλατημένο. Οι εικόνες προκαλούν θλίψη και πόνο. «Εδώ μεγαλώσαμε. Σε αυτά τα θρανία καθίσαμε, σε αυτούς τους πίνακες γράψαμε, γελάσαμε και κλάψαμε», λέει στο ethnos.gr ο Σάκης Γιαννόπουλος αξιωματικός του ελληνικού στατου που φυλάει Θερμοπύλες και βλέπει το παλιό δημοτικό να έχει ρημάξει.

«Στο γραφείο τρέμαμε να μπούμε»

«Αυτό είναι το γραφείο του διευθυντή μας. Κάποιες φορές τρέμαμε από το φόβο μας για να μπούμε...Και τώρα...» μας λέει με τρεμάμενη φωνή. Η εικόνα προκαλεί σοκ. Ολο το αρχείο κατεστραμμένο. Πεσμένο κατά γης, ποδοπατημένο και μία μεγάλη προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου που αποτελούσε το σύμβολο για τα παιδιά του σχολείου. «Αυτά είναι πιθανόν τα γραπτά μας ή κάποιες αναφορές που αποτελούν ιστορία για τον τόπο μας αλλά και σε αυτά δεν είχαμε πρόσβαση γιατί το σχολείο είχε καταλυθεί από πρόσφυγες και μετανάστες. Αφήναμε ρούχα και ότι είχαμε αλλά δεν τολμούσαμε να πλησιάσουμε».

Το γραφείο του διευθυντή με όλο το αρχείο κατεστραμμένο και η τεράστια προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Στην κεντρική αίθουσα του σχολείου υπάρχουν πεταμένα ντοσιέ, ξύλα από ένα παλιό βυσορδεψείο που από μόνα τους έχουν συλλεκτική αξία. Το πιο ανατριχιαστικό είναι το ανθρώπινο ομοίωμα για τα μαθήματα ανατομίας. Κάποιος έχει αφήσει πάνω του ένα μπουφάν. Το σκηνικό είναι απόκοσμο και θυμίζει σκηνή από ταινία θρίλερ. Οι τουαλέτες είναι κατεστραμένες, πεταμένα ρούχα, σάκοι και συνθήματα στα πακιστανικά γραμμένα στους τοίχους.

«Δεν σεβάστηκαν το χώρο που τους φιλοξένησε»

«Αυτό που μας πείραξε περισσότερο είναι πως παρότι φιλοξενήθηκαν δεν σεβάστηκαν το χώρο και όταν αποχώρησαν τον κατέστρεψαν. Έσπασαν τα πάντα, τα τζάμια, τα θρανία, τα μπάνια, κατέστρεψαν ότι είχε απομείνει. Πριν λίγες μέρες έφυγαν οι τελευταίοι. Δεν έχουμε πειράξει τίποτα. Και το μπουφάν αυτοί το έχουν βάλει. Αποτελεί και εστία μόλυνσης πλέον», λέει ο κύριος Γιαννόπουλος αλλά τις περισσότερες ευθύνες τις ρίχνει στις ελληνικές κυβερνήσεις:

«Αυτό το σχολείο έπρεπε να είναι το κόσμημα της Ευρώπης. Πιθανότατα είναι το πιο ακριτικό σχολείο της Ευρώπης. Επρέπε να το είχαμε μουσείο. Εστώ και τώρα κάτι πρέπει να γίνει. Κατ΄αρχήν είναι εστία μόλυνσης, το κτίριο είναι καλό και θα μπορούσε να γίνει πάλι λειτουργικό. Τώρα το Δημοτικό λειτουργεί σε άλλο κτίριο».

Από το προαύλειο του σχολείου ο Σάκης Γιαννόπουλος μας δείχνει το πολυβολείο με θέα της Τουρκία

Ο Σάκης Γιαννόπουλος θυμάται έντονα την εποχή που ήρθε ο στρατός και ανακοίνωσε στον διευθυντή του σχολείου πως η αυλή του θα γίνει πολυβολείο: «Είμαι γεννημένος το 1975. Πρέπει να ήμουν Α΄τάξη του Δημοτικού. Ο στρατός ήρθε να φτιάξει το πολυβολείο.

Στην αρχή αγριευτήκαμε αλλά μετά το κάναμε χάζι. Πάνω στο πολυβολείο παίζαμε και μπαίναμε μέσα και παίζαμε κρυφτό. Ετσι μεγαλώσαμε. Σιγά σιγά με τα χρόνια ήρθε η παρακμή, τα τρένα αραίωσαν τα δρομολόγια και τώρα περιμένουμε να βγει κάτι καλό μετά την κρίση. Κυρίως περιμένουμε το υπουργείο παιδείας να ενδιαφερθεί για αυτό το σχολείο».

Διαβάστε ακόμη