Μάτι: Περισσότερες από 5.200 συνεδρίες από τους «Γιατρούς του Κόσμου»

Ακόµη και πρόσωπα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον που βίωσαν µέσω τρίτων καταστάσεις κατέρρευσαν

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

Περισσότερες από 5.200 συνεδρίες θεραπείας και ψυχολογικής βοήθειας µετρά εδώ και έναν χρόνο η επιστηµονική οµάδα των «Γιατρών του Κόσµου», η οποία µε έδρα τη Ραφήνα προσπαθεί να ανοίξει δρόµο στα αποκαΐδια εκατοντάδων ανθρώπινων ψυχών µετά τη λαίλαπα της 23ης Ιουλίου 2018. Ανθρωποι που έχασαν έναν ή και περισσότερους δικούς τους.

Ηλικιωµένοι που είδαν τα σπίτια τους καµένα. Ανήµποροι που διαπίστωσαν ότι εξαφανίσθηκαν όσοι τους στήριζαν έως τότε. Εγκαυµατίες µε σοβαρά κινητικά προβλήµατα. Εφηβοι και µικρά παιδιά που βίωσαν δραµατικές στιγµές. Συνολικά 685 είναι οι κάτοικοι της περιοχής που απευθύνθηκαν στους ειδικούς µέσα από ένα δίκτυο που οργανώθηκε µε την οικονοµική στήριξη κυρίως της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, της Alpha Bank, του Ιδρύµατος Μποδοσάκη, καθώς και άλλων δωρητών, όπως ο δήµος της πόλης των Σκοπίων και η Σύµπραξη για την Αθήνα.

Ζητούµε από τον Χρήστο ∆ηµόπουλο, τον υπεύθυνο Προγραµµάτων Προστασίας και Ενταξης στους «Γιατρούς του Κόσµου», να µας περιγράψει τα βασικά προβλήµατα που εµφανίστηκαν στους επιζώντες της καταστροφής µέσα σε αυτό το δωδεκάµηνο: «Κυριαρχεί το µετατραυµατικό στρες, όπως συµβαίνει πάντοτε ύστερα από τέτοιας έκτασης φαινόµενα. Το πένθος για τις απώλειες αγαπηµένων προσώπων είναι ισχυρότατο και περνά από διαφορετικές φάσεις, καθώς ο επιζών προσπαθεί να το διαχειριστεί. Η κατάθλιψη σκεπάζει τις ζωές όσων εµπεδώνουν την αντίληψη ότι είναι αδύνατο να ξαναχτίσουν τη ζωή τους όπως ήταν πριν. Στην πρώτη φάση αντιµετωπίσαµε και πάρα πολλές κρίσεις πανικού». Και πώς οργανώνεται η βοήθεια απέναντι σε τόσο διαφορετικά προβλήµατα;

«Στην αρχή εργαστήκαµε και εµείς όπως οι πυροσβέστες» λέει ο κ. ∆ηµόπουλος: «Τους βοηθήσαµε να εκτονώσουν την πίεση που έζησαν. Μας ζήτησαν βοήθεια ακόµη και άνθρωποι που δεν θεωρούνται οι ίδιοι πληγέντες. Εργαζόµενοι στα τοπικά κέντρα υγείας που εργάστηκαν εξοντωτικά επί εβδοµάδες, ακόµη και πρόσωπα από το στενό τους οικογενειακό περιβάλλον που έζησαν µέσω τρίτων καταστάσεις, κατέρρευσαν κάποια στιγµή».

Συνεδρίες

Η δουλειά της ψυχοκοινωνικής στήριξης βασίστηκε στις συνεδρίες που ξεκίνησαν ατοµικά µε όποιον ερχόταν να ζητήσει τη βοήθεια των ειδικών. «Χρειάστηκε να περάσουν αρκετοί µήνες µέχρι να ξεκινήσουν οι οµαδικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Επρεπε προηγουµένως να έχουν αποφορτισθεί οι άνθρωποι µέσα από την ατοµική συζήτηση-θεραπεία, να νιώσουν ώριµοι να εκθέσουν τα προβλήµατά τους ενώπιον τρίτων» αναφέρει ο κ. ∆ηµόπουλος. Ποιες είναι, όµως, οι πολυπληθέστερες κατηγορίες των ανθρώπων που ζήτησαν ψυχοκοινωνική στήριξη;

«Η µεγαλύτερη είναι εκείνη όσων έχασαν περιουσίες. Και αυτοί είναι και εκείνοι που θα βοηθηθούν ουσιαστικά όταν ξεµπλοκάρουν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και επιτραπούν η κατεδάφιση των κατεστραµµένων σπιτιών και η ανοικοδόµηση νέων» εξηγεί ο υπεύθυνος των «Γιατρών του Κόσµου»: «Βεβαίως, τα βαρύτερα περιστατικά αφορούν την απώλεια ανθρώπινων ζωών στον στενό οικογενειακό κύκλο. Οι τραυµατίες που δεν έχουν καταφέρει ακόµη να αναρρώσουν, όπως οι εγκαυµατίες, αντιµετωπίζουν τεράστια θέµατα. Ιδιαίτερη κατηγορία είναι εκείνοι που ζούσαν από πριν στο περιθώριο. Ηλικιωµένοι, άποροι, οικογένειες µε ανάπηρα παιδιά που τα έφερναν βόλτα χάρη στη βοήθεια κάποιων υπηρεσιών ή ακόµη και ανθρώπων της γειτονιάς που τους έδιναν ένα πιάτο φαγητό ή ρούχα».

Και οι ανήλικοι; Πόσο κινδύνευσαν από την καταστροφή; «Με τα µικρά παιδιά, εργαστήκαµε κυρίως µέσα από δηµιουργικές δραστηριότητες στα σχολεία. Εάν οι συγγενείς πρώτου βαθµού δεν έχουν χαθεί, τα παιδιά δείχνουν συνήθως µεγάλες αντοχές» καταλήγει ο Χρήστος ∆ηµόπουλος.

Διαβάστε ακόμη