Αίσιο τέλος έπειτα από 44 χρόνια για το Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου. Η περιπέτεια ενός έργου που αποφασίστηκε αµέσως µετά τη Μεταπολίτευση, το 1975, και εγκαινιάσθηκε µε λαµπρή τελετή πριν από λίγες µέρες θα µπορούσε να αποτελέσει επιτοµή της σύγχρονης νεοελληνικής αβελτηρίας, καθώς αποφασίστηκε από τον πρώτο µετά τη χούντα εκλεγµένο δήµαρχο Μανόλη Καρέλλη κατόπιν πρότασης του αντιπάλου του στις εκλογές Ανδρέα Καλοκαιρινού. Σχεδιάστηκε και ξανασχεδιάστηκε. Προκηρύχθηκε και επαναπροκηρύχθηκε, αλλάζοντας φορείς υλοποίησης. Εντάχθηκε σε ευρωπαϊκά προγράµµατα και απεντάχθηκε. Ωστόσο, ο νυν δήµαρχος Ηρακλείου Βασίλης Λαµπρινός, που έµελλε να το εγκαινιάσει, λέει πως δεν θέλει να ξύσει πληγές: «Θεωρώ ότι στην παρούσα φάση δεν εξυπηρετεί να συζητάµε, γιατί υπήρξαν τόσο µεγάλες καθυστερήσεις. Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι το έργο επί σειρά ετών είχε φορτιστεί αρνητικά στη συνείδηση πολλών Ηρακλειωτών, εξαιτίας των καθυστερήσεων και του µεγάλου κόστους του. Αυτή ακριβώς την αρνητική φόρτιση θέλουµε να αλλάξουµε. Η επιτυχία των πρώτων συναυλιών, τα θετικά σχόλια των θεατών, οι εξαιρετικές εντυπώσεις των ειδικών για την ποιότητα και την ηχητική της αίθουσας επιβεβαιώνουν ότι µπορούµε να τα καταφέρουµε» τονίζει ο κ. Λαµπρινός. Επιµένουµε να τον ρωτάµε πόσο κόστισε και αν εντοπίσθηκαν σκάνδαλα. «Το τελικό κόστος θα φτάσει περίπου τα 52 εκατοµµύρια ευρώ. Και υπήρξαν πράγµατι τρία πορίσµατα από τους επιθεωρητές ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης που έχουν διαβιβαστεί στον εισαγγελέα, αναφορικά µε την πρώτη φάση κατασκευής του έργου, την οποία διαχειρίστηκε η προηγούµενη δηµοτική Αρχή. Από την πρώτη φάση εκκρεµεί, επίσης, µια υπόθεση απένταξης 12 περίπου εκατοµµυρίων ευρώ – και δίνουµε µάχη επιδιώκοντας τη δικαίωση του ∆ήµου για να µη χρειαστεί να επιστρέψει αυτό το ποσό στο ελληνικό ∆ηµόσιο». ∆ρόµος «ήσσονος σηµασίας» Η εκλογή του Β. Λαµπρινού το 2014 ήταν έκπληξη, καθώς κατάφερε να εκπορθήσει ένα «κάστρο του ΠΑΣΟΚ» µε τη στήριξη της Ν∆ και άλλων κοµµάτων (∆ΗΜΑΡ, ∆ράση). Ακολούθησε, όµως, µεγάλη σύγκρουση µε τη Νέα ∆ηµοκρατία, που τον αποκήρυξε. Επαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο ίδιος, ως επί 15ετία πρόεδρος του ∆ικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου, πέτυχε να ιδρυθεί Εφετείο στην πόλη και να µην τρέχει όλη η Κρήτη στα Χανιά; Ή µήπως θύµωσε η νέα ηγεσία του κόµµατος από την απόφαση να δοθεί το όνοµα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σε έναν δρόµο «ήσσονος σηµασίας» που έβγαζε σε... κάτι καλαµιές; «∆εν υπάρχουν δρόµοι ήσσονος σηµασίας. Υπάρχουν συµπεριφορές ήσσονος σηµασίας. Ανάξιες λόγου, για το θέσω αλλιώς» απαντά ο Β. Λαµπρινός: «∆ώσαµε το όνοµα του Κρητικού πρωθυπουργού σε δρόµο που ενώνεται µε τον αντίστοιχο του ∆ήµου Μαλεβιζίου και µαζί δηµιουργούν τη διαδηµοτική λεωφόρο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Θεωρήσαµε ότι έτσι τιµούµε τη µνήµη του. Και ασφαλώς δεν την διαπραγµατευτήκαµε ούτε µε τη θέση ούτε µε το… µέτρο – πόσα µέτρα είναι ο ένας δρόµος και πόσα ο άλλος. Κάτι τέτοιο θα ήταν υποτιµητικό για τον τιµώµενο».