Έπαθαν αλλά δεν έμαθαν από το Μάτι: Στοίβες τα ξερόκλαδα-εστίες πυρκαγιάς στη Λεωφόρο Μαραθώνος

Τα ξερόκλαδα στοίβες - Προσάναμμα για το δάσος που είναι πλάι!

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις, ακούγεται συχνά. Κι όμως κάποιοι παθαίνουν, αλλά είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως! Εκεί στο δήμο Μαραθώνα, τον Ιούλιο του 2018, 102 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, από τη φωτιά στο Μάτι, ενώ άγνωστος αριθμός αταυτοποίητων σορών βρίσκεται θαμμένος στο κοιμητήριο της Νέας Μάκρης! Η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν ένα τραγικό πάθημα. Μάθημα ήταν όμως; Όχι!

Σήμερα, 3 χρόνια μετά την πυρκαγιά στο Μάτι που ακόμα «καίει» συνειδήσεις, η κατάσταση παραμένει τραγική. Προκλητική αδιαφορία, να την πεις, αθλιότητα, επικίνδυνη απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή; Ό,τι και όπως να χαρακτηρίσεις τις πράξεις των ανθρώπων και πάλι κάποιο επίθετο βαρύ θα σου ξεφύγει για να ταιριάζει στο μπόι της αναισθησίας και της αναλγησίας που χαρακτηρίζει πολλούς «υπεύθυνους».

Και μπαίνουμε στην υπόθεση που… καίει. Εδώ και περισσότερο από έναν μήνα πέρασε συνεργείο του ΔΕΔΔΗΕ, έκοψε κλαριά και κορμούς που έφταναν στο ύψος καλωδίων της ΔΕΗ και τα παράτησε πάνω στο πεζοδρόμιο και κατά μήκος της Λεωφόρου Μαραθώνος, σε έκταση περίπου τριών χιλιομέτρων από τη Νέα Μάκρη στην Αγία Μαρίνα. Τα κλαριά από πλατάνια και πεύκα με τον καιρό ξεράθηκαν και έμειναν εκεί «στολίδι» της μαραθώνιας διαδρομής και προσάναμμα για μια νέα καταστροφική φωτιά! Όγκοι, εν δυνάμει εστιών πυρκαγιάς, βρίσκονται λοιπόν πλάι σε δάσος – κι όχι οποιοδήποτε δάσος, αλλά αυτό που ο άνεμος κι όχι οι άνθρωποι, βοήθησε να μην γίνει στάχτη το 2018.

Δήμος Μαραθώνα: Προσπαθούμε με ό,τι μέσο διαθέτουμε

Μιλήσαμε με τον δήμαρχο Μαραθώνα, τον κ. Στέργιο Τσίρκα, ο οποίος μας «έδειξε» ως φυσικό αυτουργό τον ΔΕΔΔΗΕ: «Ήρθαν καθάρισαν τα καλώδια από τα κλαδιά των δένδρων, τα άφησαν κι έφυγαν», είπε. «Κι εμείς με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουμε προσπαθούμε τώρα να τα καθαρίσουμε»…Ένα μήνα και βάλε μετά… η προσπάθεια συνεχίζεται. Ο δήμαρχος υποστηρίζει ότι τα κλαδιά βρίσκονται το εκεί πολύ τρεις εβδομάδες, όμως για να ξεραθεί ένα μεγάλο υδαρές κλαδί πλάτανου χρειάζεται περισσότερο από μήνα και όταν μάλιστα οι ζέστες μόλις άρχισαν. Και τα κλαδιά είναι πια κατάξερα!

Και φθάνουμε στο ζητούμενο: Οι ζέστες μόλις άρχισαν! Και τα δάση στη γύρω περιοχή - όσα απόμειναν - παραμένουν φορτωμένα ξερόκλαδα, σκουπίδια και μπάζα γεμάτα εύφλεκτα υλικά και ξέχειλα ανθρώπινη αδιαφορία. Ένα τσιγάρο ριγμένο από το χέρι διερχόμενου οδηγού, μια σπίθα από εργασίες ηλεκτροκόλλησης, ένα διεστραμμένο μυαλό που θα δει ως ευκαιρία το να μετουσιωθεί σε νέος Ηρόστρατος και το κακό δεν αργεί να γίνει! Άλλωστε πλάι στα κομμένα και παρατημένα ξερόκλαδα είναι δασικές εκτάσεις, το ίδιο εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους και στην απαξίωση των ανθρώπων.

Τα κλαδιά επίσης εμποδίζουν τη διέλευση πεζών, που θα ήθελαν να διασχίσουν τη Λεωφόρο Μαραθώνος, αναγκάζοντάς τους να περπατήσουν κατά μήκος της ασφάλτου με κίνδυνο της ζωής τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι στοιβαγμένα σε στάσεις λεωφορείων με αποτέλεσμα οι αναμένοντες το «υπεραστικό» να βγαίνουν στη μέση του δρόμου! Ο δήμαρχος κ. Τσίρκας δήλωσε ότι καταβάλλεται προσπάθεια αποκομιδής των κλαδιών και των σκουπιδιών από την περιοχή, ενώ για την ώρα έχει δοθεί προτεραιότητα στις αμιγώς δασικές εκτάσεις, όπως το δάσος του Σχοινιά, η παραλιακή περιοχή Αγίας Μαρίνας - Ζούμπερι - Αγίου Ανδρέα.

Κι ο Θεός είναι μεγάλος. Γιατί αν σηκωθεί ένας αέρας και πιάσει μια φωτιά - πριν προλάβουν τα συνεργεία του δήμου να κάνουν ό,τι έπρεπε να είχαν πράξει εδώ και εβδομάδες, όταν ακόμα οι βροχές και η υγρασία ήταν τα χαρακτηριστικά του καιρού - τότε θα αρχίσει πάλι η μετάθεση ευθυνών και η καταμέτρηση απωλειών.

Αλλά έτσι γίνεται πάντα στην Ελλάδα και όχι μοναχά στο πολύπαθο δήμο του Μαραθώνα: όταν το παρελθόν (το πρόσφατο) πλησιάζει επικίνδυνα κοιτάζουμε αλλού κι όταν μας συντρίψει, αναζητούμε αλλού τους φταίχτες αντί να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Τίποτε δεν ζωντανεύει το παρελθόν πιο αποτελεσματικά από μια εικόνα που έχει συσχετισθεί μ’ αυτό. Και οι εικόνες στη Λεωφόρο Μαραθώνος, κοντά στον τόπο που μαρτύρησαν 102, και πόσοι ακόμη που δεν μάθαμε, άνθρωποι, αποπνέουν οσμή πυρκαγιάς και χαλασμού. Όπως τότε!