Αδάμ Μπουσδούκος: «Δεν είναι νορμάλ να βάζεις όρια στη ζωή των ανθρώπων»

Ο 40άρης Γιάννης, µουσικός που χρωστάει παντού και ετοιµάζεται να «αποδράσει» από την Κύπρο για την Ολλανδία µαζί µε τον σκύλο του, τον Τζίµι, αναγκάζεται να βρει τρόπο να τον ξαναφέρει στην ελεύθερη πλευρά της Λευκωσίας όταν το αξιαγάπητο τετράποδο το σκάει προς την πλευρά των Κατεχοµένων. Και αυτό γιατί η ευρωπαϊκή νοµοθεσία απαγορεύει τη διέλευση ζώων από τα Κατεχόµενα προς τις ελεύθερες περιοχές.

Μέσα σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη συνθήκη, ο Γιάννης θα αναγκαστεί να ζητήσει τη βοήθεια τόσο της πρώην φίλης του όσο και του Τούρκου εποίκου που ζει µε την οικογένειά του στο πατρικό του σπίτι στην κατεχόµενη Λευκωσία, αλλά και ενός Τούρκου λαθρέµπορου. Πρωταγωνιστής σε αυτόν τον διασκεδαστικό πολιτικοκοινωνικό… αχταρµά της βραβευµένης στο φεστιβάλ της Τραϊµπέκα κωµωδίας «Αναζητώντας τον Χέντριξ» του Μάριου Πιπερίδη είναι ο Ελληνογερµανός Αδάµ Μπουσδούκος, γνωστός από τη χρόνια συνεργασία του µε τον Τουρκογερµανό σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν. Ο ηθοποιός εξηγεί στο «Έθνος» πως η ζωή έχει τον τρόπο να καταρρίπτει κάθε προκατάληψη και κάθε διαχωριστική γραµµή.

Είστε Έλληνας, γεννηµένος και µεγαλωµένος στο Αµβούργο. Τα θέµατα εθνικής ταυτότητας που θίγει γύρω από το Κυπριακό η ταινία συγκλίνουν µε τα δικά σας βιώµατα;

Γεννήθηκα το 1974, τη χρονιά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Οι γονείς µου συχνά διηγούνται πως είχαµε πάει νωρίτερα εκεί διακοπές και φύγαµε άρον άρον για να επιστρέψουµε στη Γερµανία. Αργότερα, στο ελληνικό σχολείο του Αµβούργου, έµαθα την ιστορία των προβληµάτων της Κύπρου και της Ελλάδας µε την Τουρκία. Και ενώ πάντα µε θύµωνε η πολιτική ιστορία γύρω από αυτό, ο καλύτερός µου φίλος -ακόµα και σήµεραείναι ο γιος των Τούρκων γειτόνων µας. Αυτός ο διχασµός ανάµεσα στο ιστορικό πρόβληµα και τη διαφορετική πραγµατικότητα της καθηµερινής ανθρώπινης συνύπαρξης µου έδωσε από νωρίς να καταλάβω ότι τα πολιτικά θέµατα δεν έχουν καµία σχέση µε την προσωπική ζωή των ανθρώπων και τις σχέσεις που δηµιουργούνται µέσα από την τριβή. H ίδια προβληµατική υπάρχει και στην ταινία µας: οι διαχωριστικές γραµµές εµποδίζουν τους ανθρώπους να γνωριστούν. Αν ο κόσµος ζούσε χωρίς αυτές -εν προκειµένω στην Κύπρο- και επεδίωκε περισσότερο διάλογο, όλα θα ήταν διαφορετικά. Σε αυτήν την παράµετρο του σεναρίου είδα τον εαυτό µου και αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω την ταινία.

Είχε τύχει να βρεθείτε ως ενήλικας στην Κύπρο πριν από τα γυρίσµατα;

Στην Κύπρο πήγα το 2009, έπειτα από πρόσκληση του σκηνοθέτη Πανίκου Χρυσάνθου µε αφορµή το «Soul Kitchen» του Φατίχ Ακίν. Τότε η κατάσταση ήταν πιο δύσκολη, αλλά ο Χρυσάνθου µε είχε ξεναγήσει στα Κατεχόµενα. Είχαµε πάει και στο πατρικό του. Η συνάντηση µε τους εποίκους που ζούσαν στο σπίτι του µε βρήκε κατευθείαν στην καρδιά, συγκινήθηκα. Όταν, έπειτα από επτά χρόνια, µε κάλεσε ο Μάριος Πιπερίδης και µου έδωσε το σενάριο, τα πράγµατα στην Κύπρο είχαν πάλι αλλάξει. Η διέλευση από την ελληνική πλευρά στα Κατεχόµενα ήταν πιο συχνή και εύκολη, χωρίς το «βάρος» των περασµένων χρόνων. Το βρήκα θετικό. Βέβαια, την πρώτη φορά που πηγαίνεις σε µια πόλη η οποία είναι χωρισµένη στα δύο και ξαφνικά δεν µπορείς να πας παρακάτω, γιατί υπάρχουν στρατιώτες, είναι ένα σοκ. Ο κόσµος εκεί το έχει συνηθίσει, αλλά ένας άγνωστος ως προς αυτήν τη συνθήκη νιώθει στο πετσί του τι σηµαίνει να βάζεις όρια στη ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι νορµάλ.

Έχετε εδώ και χρόνια µια σταθερή συνεργασία µε τον Φατίχ Ακίν, ο οποίος έχει µια ανοιχτή πολιτική θέση απέναντι στα γεγονότα. Επιδιώκετε την πολιτική διάσταση στους ρόλους σας;

Η αλήθεια είναι ότι οι ρόλοι έρχονται και µε βρίσκουν. ∆εν επιλέγω αλλά µε επιλέγουν, γιατί είµαι ηθοποιός. Η διαπίστωσή µου, έπειτα από αρκετά χρόνια που δουλεύω ως ηθοποιός, είναι ότι πάντα έρχεται κάτι που σε ενδιαφέρει κιόλας. Κάνω βέβαια και ταινίες που δεν έχουν καµία πολιτική θέση, αλλά όταν έρχεται κάτι δυνατό µε πολιτικό background, είναι πάντα σηµαντικό. Σε µια τέτοια ευκαιρία λέω πάντα «ναι» αµέσως. Από την άλλη, οι ρόλοι είναι για τον ηθοποιό σαν το τζακ ποτ. Δεν ξέρεις τι θα σου τύχει και αν θα πετύχει.

Το «Αναζητώντας τον Χέντριξ» θίγει ανάλαφρα ένα «βαρύ» πολιτικό ζήτηµα. Μπορεί η κινηµατογραφική κωµωδία να αφυπνίσει την κοινωνική συνείδηση;

Η ζωή µας είναι και κωµωδία και δράµα. Επειδή η πολιτική µατιά για την ιστορία της Κύπρου περνάει µέσα από την προσωπική ιστορία ενός άντρα, το κωµικό στοιχείο είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτό. Το χαµόγελο ή το γέλιο σού δίνει την ευκαιρία να καταλάβεις παραπάνω πράγµατα. Ενας σκύλος δεν θα λύσει φυσικά το πρόβληµα, αλλά µπορεί να καταδείξει τη γελοιότητα των όσων συµβαίνουν. Ο θεατής νιώθει το παράδοξο και τον παραλογισµό της κατάστασης και η λύση για τα προβλήµατα ξεπροβάλλει πολύ πιο απλή απ’ ό,τι πιστεύουµε.

Ζείτε στη Γερµανία σε µια εποχή εντάσεων, που έχουν επιφέρει την άνοδο της ακροδεξιάς. Πώς πορεύεστε µέσα σε αυτήν την αλλαγή;

Η Ευρώπη αντιµετωπίζει πολλές δυσκολίες, είτε εξαιτίας της οικονοµικής κρίσης είτε εξαιτίας του Προσφυγικού. Εγώ, ως Ελληνας που µεγάλωσε στη Γερµανία, έχω δύο υπηκοότητες. Και την ελληνική και τη γερµανική. Η Γερµανία είναι µέρος τού ποιος είµαι. Πέρυσι αποφάσισα να πάρω και τη γερµανική υπηκοότητα, γιατί χωρίς αυτή δεν µπορούσα να ψηφίσω στις γερµανικές εκλογές. Έκανα επιτέλους αυτό το βήµα στα 44 µου χρόνια, γιατί ως πολίτης της Γερµανίας αισθάνθηκα ότι έπρεπε να παίρνω µέρος µε την ψήφο µου απέναντι στα γεγονότα. Η άνοδος των ξενοφοβικών κοµµάτων στη Γερµανία επιβάλλει την προσέλευση στην κάλπη. Επιβάλλει την εξισορρόπηση των εντάσεων. 

Διαβάστε ακόμη

H εκλογή Τραμπ «πιέζει» το ευρώ: Ένας εμπορικός πόλεμος Ευρώπης-ΗΠΑ θα φέρει αναταράξεις - Τι προβλέπουν αναλυτές

Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών: Μια γυναικοκτονία κάθε 10 λεπτά - Τα σοκαριστικά στοιχεία

Επίδομα θέρμανσης: Βροχή αιτήσεων σε 12 μέρες - Πότε κλείνει η πλατφόρμα

Η συγκινητική έκπληξη στον Μανούσο Μανουσάκη λίγους μήνες πριν πεθάνει