Πέντε βιβλία που αξίζει να διαβάσεις αυτή την εβδομάδα (26/1-1/2/2020)

Ώρα να απολαύσεις τη μυρωδιά των σελίδων και να φτιάξεις εικόνες με το δικό σου μυαλό. Ανατρέχοντας στις πρόσφατες κυκλοφορίες των εκδοτικών οίκων, βρήκαμε τις καλύτερες επιλογές για να σου προκαλέσουν συναίσθημα, γέλιο, να σε ταξιδέψουν, να σου μάθουν το μεγαλείο της αγάπης και να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια σκέψης που ούτε καν είχες φανταστεί. 

«Οι Βελουδένιες» του Μιχάλη Χορευτάκη από τις εκδόσεις Ωκεανίδα

Μια νεαρή κοπέλα εξαφανίζεται μυστηριωδώς από ένα απομονωμένο ορεινό χωριό της Κρήτης. Νεανικό καπρίτσιο; Δίψα για περιπέτεια; Ή κάτι πολύ σοβαρότερο; Κάθε ενδεχόμενο φαντάζει όλο και πιο τρομακτικό στους κατοίκους της περιοχής… Ανάστατες, η μεγάλη αδερφή και η ηλικιωμένη μητέρα της καλούν την αστυνομία. Όμως οι μέρες περνούν και η εξαφανισμένη δεν δίνει σημάδια ζωής. Ο εφιάλτης πως κάτι κακό της έχει συμβεί αρχίζει να ζωντανεύει. Η αστυνόμος που αναλαμβάνει την υπόθεση, σύντομα συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Στην κλειστή κοινωνία του χωριού τα στόματα δύσκολα ανοίγουν και οι υποψίες πέφτουν πάνω σε ολοένα και περισσότερους από τους ανθρώπους που συναναστρέφονταν το νεαρό κορίτσι.

«Ένα βήμα πιο κοντά» της Λίπινκοτ Ρασέλ από τις εκδόσεις Λιβάνη 

Η Στέλλα περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο νοσοκομείο λόγω των αδύναμων πνευμόνων της. Πρέπει να μένει σε απόσταση ασφαλείας από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε μπορεί να της μεταδώσει κάποια λοίμωξη. Δύο μέτρα μακριά, χωρίς εξαιρέσεις.

Ο Γουίλ θέλει να βγει από το νοσοκομείο. Δεν ενδιαφέρεται για τη θεραπεία του ή για τη δοκιμή ενός νέου φαρμάκου. Σύντομα θα γίνει δεκαοκτώ και ελπίζει να καταφέρει να δει τον κόσμο και όχι μόνο τα νοσοκομεία του. Είναι αυτός από τον οποίο πρέπει η Στέλλα να προστατευτεί. Αν την πλησιάσει, μπορεί ένας από τους δύο να πεθάνει. Ο μόνος τρόπος να μείνουν ζωντανοί είναι να έχουν μεταξύ τους δύο μέτρα απόσταση. Αυτό δεν είναι ασφάλεια αλλά τιμωρία.

Όμως για πόσο καιρό θα πρέπει να ζει κάποιος φοβούμενος όλα τα εάν... Η ψυχή δε γνωρίζει χρόνο. Όσοι αγάπησαν το «Λάθος αστέρι» θα λατρέψουν το «Ένα βήμα πιο κοντά».

«Θυμάμαι... Θυμώνω... Ελπίζω...» του Βαγγέλη Πάλλα από τις εκδόσεις Αθήνα 2019

Ο Βαγγέλης Πάλλας γεννήθηκε ένα χειμώνα, όταν ακόμα υπήρχαν γειτονιές, αλάνες και αυλές με κήπο. Φυλακίστηκε στη μεγαλούπολη των γκρίζων κλουβιών με μοναδική αδιέξοδο την θάλασσα. Οι λέξεις και τα γραπτά του φεύγουν από εκείνον και αποκτούν δική τους προσωπικότητα, όταν γράφει τα χέρια του είναι απλά το μέσο που χρησιμοποιεί για να βγουν στο φως, στη ζωή. 

Μέσα από το βιβλίο του «Θυμάμαι... Θυμώνω... Ελπίζω...», ο Βαγγέλης Πάλλας περιγράφει ανθρώπινες περιπτώσεις, κριτικάρει αντιλήψεις διακρίσεων, καυτηριάζει απάνθρωπες πρακτικές, καταγράφει και σχολιάζει γεγονότα, αφυπνίζει, γίνεται αυστηρός, σκληρός, ενίοτε στην κριτική του, αλλά καλοπροαίρετος και δίκαιος εν τέλει. Πρωταγωνιστής πάντα ο άνθρωπος, ως κοινωνικό ον, σε όλες του τις εκφάνσεις, σε όλες του τις φθορές, σε όλες του του τις αρετές. Σίγουρα ο αναγνώστης μπορεί να διαφωνήσει ή να κριτικάρει, αλλά όλοι θα συμφωνήσουν σε κάποια από τις απόψεις του. «Τον κόσμο μπορούμε να τον αλλάξουμε... Δύσκολα ναι, με αγώνες ναι, με πείσμα ναι, αλλά όχι με αυταπάτες» επισημαίνει ο δημοσιογράφος στον πρόλογο του βιβλίου του. 

«Οι κόρες του Νέρου» της Φιλομήλας Λαπατά από τις εκδόσεις Ψυχογιός 

Η Φιλομήλα Λαπατά με την ιδιαίτερη και εκλεπτυσμένη γραφή της μας παρουσιάζει ένα μωσαϊκό από πρόσωπα, γεγονότα, πάθη, έρωτες, και περιπέτειες των μελών της οικογένειας της ανά τους αιώνες. «Οι κόρες του Νέρου» είναι μια ιστορική σειρά, μυθιστορηματική και ατμοσφαιρική, για τα τελευταία διακόσια χρόνια της ελληνικής ιστορίας μας. Το πρώτο της μυθιστόρημα «Η Επιστροφή» καλύπτει την περίοδο 1790 – 1838. Η Αικατερίνη, η Ναταλία, η Αντωνιέτα και η Φιλομήλα, τόσο όμοιες μα παράλληλα τόσο διαφορετικές, μας ταξιδεύουν από τα σαλόνια της Ευρώπης του 19ου αιώνα έως και την Ανατολή με σαγηνευτικό και νοσταλγικό τρόπο.

Με φόντο την πλούσια τοιχογραφία μιας εποχής χωρίς επιστροφή και με άξονα τις συνέπειες που επέφεραν στη φύση και τη ζωή των ανθρώπων δυο μεγάλες οικολογικές καταστροφές στον ποταμό Δούναβη, τέσσερις Ελληνίδες, τέσσερις γενιές της ίδιας φαμίλιας, τέσσερις σπουδαίες γυναίκες μοιράζονται μέσα σε έναν ολόκληρο αιώνα το ίδιο κύτταρο και την ίδια απόγνωση, προσπαθώντας να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα και να δώσουν απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα «γιατί» της ζωής. 

Στην Ευρώπη των πολιτισμικών αλλαγών του 19ου αιώνα και με ένα ελληνικό κράτος στα σπάργανα, κάθε ηρωίδα ζει τη δική της ιδιαίτερη ιστορία μέσα σε περιπέτειες, πάθη, μονομαχίες, έρωτες, δράματα και επίγνωση, με κοινό παρονομαστή πάντα την αναζήτηση του νοήματος της ζωής.

«Κάπου αλλού» της Νατάσας Παυλίτσεβιτς από τις εκδόσεις Bell 

Το πρώτο μυθιστόρημα της Νατάσας Παυλίτσεβιτς είναι μία ιστορία σκοτεινή και πρωτότυπη, που στον πυρήνα της έχει δύο κοπέλες που βιώνουν μια αλλόκοτη πραγματικότητα. 

Το τοπίο τριγύρω απομακρύνεται. Η πινακίδα που μέχρι χθες φαινόταν ξεκάθαρα τώρα έχει γίνει μια ασαφής, γαλάζια κουκίδα σε έναν άδειο ορίζοντα. Δυο γυναίκες σε ένα απομονωμένο σπίτι βρίσκονται αντιμέτωπες με μια αλλόκοτη πραγματικότητα. Την ώρα που τα προβλήματα μεταξύ τους πληθαίνουν και η σχέση τους δείχνει να αποσυντίθεται, τα δέντρα, τα χωράφια, τα σπίτια του διπλανού χωριού όλο και αποτραβιούνται. Ο κόσμος μοιάζει να συνεχίζει δίχως εκείνες, αφήνοντάς την Εύα και τη Δάφνη παγιδευμένες… κάπου αλλού.

Το μυθιστορηματικό ντεμπούτο της Νατάσας Παυλίτσεβιτς θολώνει τα όρια μεταξύ αλήθειας και ονείρου. Η καταιγιστική γραφή της μας ρίχνει στα πιο σκοτεινά νερά της λογοτεχνίας του φανταστικού και μας συμπαρασύρει με μια πλοκή χτισμένη επάνω σε ερωτικές σχέσεις, το πιο εύθραυστο υλικό στον κόσμο.

Διαβάστε ακόμη

Ερευνητές ανέπτυξαν ακουστικά που μπορούν να εντοπίσουν πρώιμα σημάδια Αλτσχάιμερ - Πώς λετουργούν

Κατά της διαγραφής Σαμαρά ο Καραμανλής: Η κριτική δεν αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μέτρα - Δεν με ενδιαφέρει η Προεδρία

Εορταστικό ωράριο 2024: Πότε ξεκινάει - Ποιες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά

Σε τροχιά κλιμάκωσης ο πόλεμος στην Ουκρανία; Το επόμενο βήμα του Πούτιν, τα πυρηνικά και ο παράγοντας Τραμπ