Νίκος Πορτοκάλογλου στο Παλλάς: Ενα μουσικό ταξίδι ανάμεσα σε φίλους

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η σημασία της παρέας και της φιλίας βρίσκονται στον πυρήνα κάθε μουσικής του διαδρομής, σαν μια αόρατη κλωστή που ενώνει ανθρώπους, εποχές, τραγούδια, στιγμές ζωής. Στο Παλλάς αυτή η κλωστή φωτίστηκε με τρόπο ζεστό και ανθρώπινο, καθώς η σκηνή μετατράπηκε σε μεγάλο σαλόνι συνάντησης, σε τόπο όπου φίλοι παλιοί και νεότεροι αντάμωσαν για να μοιραστούν μουσική, μνήμη και συγκίνηση. 

Οι πρώτες μελωδίες του «Πες το κι έγινε» ξεκίνησαν και στη σκηνή εμφανίστηκε πρώτα ο οικοδεσπότης της βραδιάς, ενώ στη συνέχεια έκανε νόημα και σε όλη την καλλιτεχνική του παρέα να έρθει κοντά του και να πουν το κομμάτι όλοι μαζί. «Μπορεί στις 6 Δεκεμβρίου να ήταν η γιορτή μου, αλλά εγώ νιώθω σήμερα ότι είναι και θέλω να τη γιορτάσω μαζί με εσάς. Μαζευτήκαμε για την κυκλοφορία του νέου μου άλμπουμ, ύστερα από οκτώ χρόνια, και για όλη τη διαδρομή μου από τους Φατμέ, τότε που ήμουν παιδί, μέχρι σήμερα που εξακολουθώ να αισθάνομαι παιδί» είπε. 

Οι δύο συναυλίες «Ανάμεσα σε φίλους» σηματοδότησαν τη ζωντανή πρεμιέρα του νέου δίσκου, ενός άλμπουμ γεμάτου καινούργιο υλικό και συνεργασίες με αγαπημένους ερμηνευτές. Παράλληλα, το πρόγραμμα λειτούργησε σαν μουσικό ταξίδι που ένωσε παρελθόν και παρόν της ελληνικής σκηνής, με τραγούδια που έχουν αφήσει αποτύπωμα στις ζωές πολλών ανθρώπων. Η παραγωγή υψηλών προδιαγραφών, η σύγχρονη αισθητική, οι πλούσιες ενορχηστρώσεις και το έντονο συναισθηματικό φορτίο αποτύπωσαν την ώριμη δημιουργική φάση ενός τραγουδοποιού που παραμένει ζωντανός και ανήσυχος.

Στη συνέχεια, στη σκηνή έμειναν ο Γιάννης Κότσιρας, η Μαρία Παπαγεωργίου και η Νεφέλη Φασουλή μαζί με τον πρωταγωνιστή της βραδιάς. Το «Τι έχει μείνει απ’ τη φωτιά» ενώθηκε με το «I still haven’t found what i’m looking for» των U2 σε μια διασκευή που έφερε κοντά ελληνικό τραγούδι και παγκόσμιο ροκ, σαν δυο ποτάμια που συναντιούνται και συνεχίζουν μαζί.

Για το επόμενο τραγούδι «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος», το οποίο ερμήνευσε με την Ανδριάνα Αχιτζάνοβα, ο Νίκος Πορτοκάλογλου μοιράστηκε μια χιουμοριστική ιστορία. «Όταν κυκλοφόρησε αυτό το τραγούδι στο Youtube, έγραψε κάποιος ένα σχόλιο "Καλά Πορτοκάλογλου, κάτι τέτοια τα γράφεις σε πέντε λεπτά". Και σκέφτηκα, το μπαγάσα κάμερα είχε;» είπε γελώντας και συνέχισε «Ένα βράδυ με τη Μαρίνα τής έπαιζα τα τραγούδια που ετοίμαζα για το επόμενο επεισόδιο από το Μουσικό Κουτί. Βρισκόμουν σε μεγάλο οίστρο, ώσπου κάποια στιγμή σηκώνεται και μου λέει "ωραία, τώρα πάω να κάνω ένα ντουζάκι". Μένω σύξυλος. Καθώς φεύγει, αρχίζω να της τραγουδάω τους πρώτους στίχους από αυτό το τραγούδι. Μέχρι να τελειώσει το ντουζ, το κομμάτι είχε ολοκληρωθεί. Μπορεί να ξεκίνησε σαν πλάκα και να γράφτηκε γρήγορα, όμως παραμένει ένα ειλικρινές, ερωτικό, πονεμένο τραγούδι». 

Μετά ακούστηκε το «Τι λάθος κάνω» και μια κυρία δίπλα μου το σιγοτραγουδούσε ασταμάτητα. Το σώμα της ακολουθούσε τον ρυθμό, το βλέμμα της είχε εκείνη τη λάμψη που προδίδει βαθιά σχέση με τα τραγούδια. Φαινόταν πως οι στίχοι είχαν φωλιάσει χρόνια μέσα της, πως κάθε λέξη κουβαλούσε προσωπικές αναμνήσεις. Η αίθουσα γέμισε από ψιθυριστές φωνές.

Στο «Ό,τι δε σε σκοτώνει», που τραγούδησε με τη Μυρτώ Βασιλείου, είπε «αφιερωμένο πάντα σε όσους περνάνε παρατεταμένη, βασανιστική περίοδο καντεμιάς». Λίγο αργότερα στη σκηνή ανέβηκε ο εορτάζων γιος του, Λευτέρης Πορτοκάλογλου ή Lefty, και μαζί είπαν τη «Σπίθα» από το νέο δίσκο. Το τραγούδι αφιερώθηκε στην κόρη του, τη Θάλεια, που «έφερε στον κόσμο ένα νέο πρόσωπο στην οικογένεια, την Ηλέκτρα». Το «Χωρίς αμορτισέρ» ήρθε σαν ξέσπασμα χαράς, με το κοινό να συμμετέχει με χειροκροτήματα και χορευτικές κινήσεις.

«Μετά τον γιο μου, πάμε στον αποχαιρετισμό που είχα γράψει πριν από τριάντα χρόνια για τον πατέρα μου» είπε και μίλησε για τη διαδρομή ενός ανθρώπου που ήρθε παιδάκι από τη Σμύρνη και μεγάλωσε στον Βόλο. «Κάποιοι είναι πυκρόχολοι και κακοί γιατί έχουν περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, κάποιοι είναι καλόψυχοι και ευγενικοί, ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Ο πατέρας μου ανήκει στη δεύτερη κατηγορία». Οι πρώτες μελωδίες από το «Κλείσε τα μάτια σου» απλώθηκαν στην αίθουσα, ενώ το «Σαν απόκληρος γυρίζω» βρήκε ολόκληρο το Παλλάς να σιγοτραγουδά «Σαν απόκληρος γυρίζω, περιπλανώμενος δυστυχισμένος, μακριά απ’ της μάνας μου την αγκαλιά».

Η μουσική πέρα από τις ταμπέλες

Οι String Demons με τη Λυδία Μπουντούνη στο βιολί και τον Κωνσταντίνο Μπουντούνη στο βιολοντσέλο ανέβηκαν στη σκηνή και παρουσίασαν τον «Άσωτο υιό» σε μία εξαιρετική διασκευή. «Πρόκειται για το πρώτο τραγούδι στον πρώτο δίσκο των Φατμέ. Εκείνη την εποχή οι ειδικοί το ενέταξαν στο ελληνικό ροκ. Χάλια. Η μουσική αξίζει περισσότερο από κάθε ταμπέλα» σχολίασε. Μαζί με τη Βίκυ Καρατζόγλου ακούστηκαν τα «Εκεί που ζούμε» και «Νέα φτερά», ενώ το πρώτο μέρος έκλεισε με τα «Νυχτερινό», «Απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα», «Γίνε κομμάτια» και «Μετρώ τα κύματα».

Στο δεύτερο μέρος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου μίλησε για τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. «Είναι ο άνθρωπος που έχτισε μια ξεχωριστή γέφυρα ανάμεσα στην παράδοση και το ροκ του μέλλοντός μας. Ο πρώτος του δίσκος που άκουσα στην πρώιμη εφηβεία μου ήταν το "Περιβόλι του τρελού". Μαγεύτηκα. Ζήλεψα. Ήθελα και εγώ να μάθω κιθάρα και να γράψω τραγούδια. Και μόνο για αυτόν τον λόγο, πέρα από όλα τα άλλα, του χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη». Η «Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη» ακούστηκε με σεβασμό και συγκίνηση.

Το μουσικό ταξίδι συνεχίστηκε με τα «Ταξίδι», «Όλα αρχίζουν εδώ» και «Ξυστά απ’ το γκρεμό» μαζί με τη Νεφέλη Φασουλή. Η Μαρία Παπαγεωργίου ανέβηκε σαν αερικό, σαν ξωτικό, και μαζί είπαν τα «Δεν είναι αργά», «Ένα φως αναμμένο», «Δίψα» και «Τι λείπει».

Για τον Γιάννη Κότσιρα, είπε: «Είναι η καλύτερη ανδρική φωνή που έχουμε σήμερα» και το κοινό, το επιβεβαίωσε με το χειροκρότημά του. Ακούστηκε το «Δεν μας συγχωρώ». «Το είχα πάντα όνειρο να συνεργαστώ με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Με μεγάλωσε στα γονατάκια του» είπε, χαριτολογώντας, ο Γιάννης Κότσιρας και πρόσθεσε πως υπήρξε από τους πρώτους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν. Ακούστηκαν τα «Φύγαμε» και «Κλείνω κι έρχομαι», ενώ με τη Βίκυ Καρατζόγλου είπαν τα «Να με προσέχεις» και «Θάλασσα μου σκοτεινή».

Φινάλε

Για το τέλος, όλη η παρέα επί σκηνής τραγούδησε το «Τα καράβια μου καίω». «Υπήρχε κάποια φάση στη ζωή μου, στην οποία είχα χάσει την πίστη και την ελπίδα μου. Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω και να φύγω. Και εκεί μέσα στα σκοτάδια, ξαφνικά, ξεπήδησε σαν κραυγή μέσα μου αυτή η φράση, τα καράβια μου καίω, δεν θα πάω πουθενά».

Όλο το Παλλάς σηκώθηκε όρθιο και χειροκρότησε μια βραδιά που θύμισε πως η μουσική γίνεται καταφύγιο, όταν μοιράζεται «Ανάμεσα σε φίλους».