Νικ Ράινερ: Αναζητώντας την προσοχή από δύο διάσημους γονείς

Το όνομα Νικ Ράινερ (Nick Reiner) βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες στην καρδιά μιας ιστορίας που μοιάζει να ξεπήδησε από σκοτεινό κινηματογραφικό σενάριο. Ο 32χρονος γιος του σκηνοθέτη Ρομπ Ράινερ (Rob Reiner) και της παραγωγού και φωτογράφου Μισέλ Σίνγκερ Ράινερ (Michele Singer Reiner) συνελήφθη ως ύποπτος για τη δολοφονία των γονιών του. Η είδηση ταξίδεψε αστραπιαία από το Μπρέντγουντ στο Χόλιγουντ και από εκεί σε ολόκληρο τον κόσμο, κουβαλώντας μαζί της ερωτήματα, σιωπές και μια βαριά αίσθηση απώλειας.

Σε μια έπαυλη σε ήσυχο προάστιο του Λος Αντζελες βρέθηκαν δύο νεκροί άνθρωποι, ένα ζευγάρι που επί δεκαετίες συνδεόταν με τον κινηματογράφο και τη δημόσια ζωή. Οι Αρχές μιλούν για έρευνα ανθρωποκτονίας και ο Νικ Ράινερ βρίσκεται υπό κράτηση με εγγύηση πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Το δράμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερο βάρος, καθώς αφορά μια οικογένεια που είχε μιλήσει ανοιχτά για τις δυσκολίες της, για τους δεσμούς που δοκιμάστηκαν και για τη δύναμη της δημιουργίας ως σωσίβιο.

Ο Νικ Ράινερ γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1993, δεύτερος γιος του Ρομπ Ράινερ και της Μισέλ Σίνγκερ Ράινερ, οι οποίοι γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «When Harry Met Sally» και παντρεύτηκαν το 1989. Μεγάλωσε σ' ένα περιβάλλον όπου η τέχνη, η πολιτική και η δημόσια έκθεση συνυπήρχαν καθημερινά. Δίπλα του βρέθηκαν τα αδέλφια του, ο Jake και η Romy, καθώς και η Tracy Reiner, κόρη του Ρομπ Ράινερ από τον πρώτο του γάμο με την Πένι Μάρσαλ (Penny Marshall).

Η παιδική του ηλικία κύλησε υπό το βάρος ενός διάσημου επωνύμου, ενός πατέρα που υπέγραψε ταινίες όπως το «Stand by Me» και το «When Harry Met Sally», μιας μητέρας με ισχυρή παρουσία πίσω από την κάμερα. Ο ίδιος έχει περιγράψει αργότερα μια σχέση με τον πατέρα του που χτίστηκε αργά, μέσα από διαφορετικά ενδιαφέροντα και παράλληλες διαδρομές.

Η σκιά της εξάρτησης

Από την εφηβεία του, ο Νικ Ράινερ βρέθηκε αντιμέτωπος με σοβαρά προβλήματα εξάρτησης. Σε συνεντεύξεις του μίλησε με ειλικρίνεια για την πρώτη είσοδό του, σε κέντρο αποκατάστασης γύρω στα 15 του χρόνια και για τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες απεξάρτησης που ακολούθησαν. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2010 είχε περάσει πολλές φορές από αντίστοιχες δομές, ζώντας μια ζωή διαρκούς εκκρεμότητας.

Σε εκείνη την περίοδο ανήκουν και οι ιστορίες του για τη ζωή στον δρόμο. Ο Νικ Ράινερ έχει μιλήσει για νύχτες και εβδομάδες χωρίς στέγη σε πολιτείες όπως το Μέιν, το Νιου Τζέρσεϊ και το Τέξας. Περιέγραψε αυτή την εμπειρία ως επικίνδυνη, μια ρίψη ζαριών με τη μοίρα, όπως είπε χαρακτηριστικά. «Εκεί έξω θα μπορούσα να είχα πεθάνει. Ολα είναι θέμα τύχης. Ρίχνεις τα ζάρια και ελπίζεις να τα καταφέρεις».

Η επιλογή του ν' ακολουθήσει τον δικό του δρόμο μακριά από προτεινόμενα προγράμματα είχε τίμημα, το οποίο πλήρωσε με μοναξιά και ανασφάλιες. «Γνώρισα τρελά υπέροχους ανθρώπους εκεί, τόσο διαφορετικούς από εμένα. Τώρα, είμαι σπίτι για πολύ καιρό και έχω συνηθίσει πάλι να ζω στο Λος Άντζελες και να είμαι κοντά στην οικογένειά μου. Αλλά υπήρξαν πολλά σκοτεινά χρόνια εκεί».

Η γραφή ως διέξοδος

Μέσα σε αυτή τη δίνη, η γραφή λειτούργησε ως καταφύγιο. Ο Νικ Ράινερ στράφηκε στο σενάριο και από αυτή τη διαδικασία γεννήθηκε το «Being Charlie». Το έργο αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού εξαρτημένου, γιου διάσημου ηθοποιού που κατεβαίνει στην πολιτική της Καλιφόρνιας. Η ταινία, παρότι μυθοπλασία, αντλεί υλικό από προσωπικές στιγμές, από πρόσωπα και καταστάσεις που ο σεναριογράφος γνώρισε από κοντά.

Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Ρομπ Ράινερ, χαρακτηρίζοντας αργότερα το έργο ως την πιο προσωπική ταινία της καριέρας του. Για πατέρα και γιο, η συνεργασία υπήρξε μια σπάνια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού της σχέσης τους.

Κατά την προώθηση της ταινίας, ο Νικ Ράινερ μίλησε δημόσια για τη δυσκολία σύνδεσης με τον πατέρα του στα παιδικά του χρόνια. Διαφορετικά αθλήματα, διαφορετικοί ρυθμοί, παράλληλες ζωές μέσα στο ίδιο σπίτι. Η συνεργασία μαζί του άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε τον πατέρα του. «Του αρέσει πολύ το μπέιζμπολ. Εμένα μου αρέσει το μπάσκετ», θυμάται. «Όταν τον είδα να σκηνοθετεί το "Being Charlie" και ήταν κάτι που με ενδιέφερε, σκέφτηκα: "Πω πω, ξέρει πραγματικά πολλά". Με έκανε να νιώσω πιο κοντά του».

Από την πλευρά του, ο Ρομπ Ράινερ μίλησε με τρυφερότητα για τον γιο του, αποκαλώντας τον ψυχή και καρδιά της ταινίας. Η διαδικασία τούς έφερε πιο κοντά, πρόσφερε κατανόηση και στους δύο και άφησε την αίσθηση μιας νέας αρχής.

Μετά την κυκλοφορία του «Being Charlie», ο Νικ Ράινερ επέστρεψε στο Λος Αντζελες και μίλησε για μια περίοδο σταθερότητας, για επανασύνδεση με την οικογένεια και γι' απομάκρυνση από τις σκοτεινές διαδρομές του παρελθόντος. Οι δημόσιες εμφανίσεις του ήταν σπάνιες, με πιο πρόσφατη μια οικογενειακή παρουσία στο κόκκινο χαλί για την πρεμιέρα του «Spinal Tap II». Η εικόνα έμοιαζε ήρεμη, σχεδόν συμφιλιωμένη με το παρελθόν. Η πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, έκρυβε νέα βάρη.

Η υπόθεση που συγκλονίζει

Η ιστορία του Νικ Ράινερ μοιάζει σήμερα να ξετυλίγεται μέσα από τα πλάνα μιας τραγωδίας που κανείς επιθυμεί να τελειώσει. Ένας άνθρωπος που μίλησε δημόσια για την ευαλωτότητά του, που βρήκε στην τέχνη έναν τρόπο σύνδεσης και σωτηρίας, βρίσκεται τώρα στο επίκεντρο μιας υπόθεσης που σκιάζει τα πάντα.

Το μόνο βέβαιο στοιχείο είναι η απώλεια δύο ανθρώπων και ο πόνος μιας οικογένειας. Ο χρόνος και η έρευνα θα φωτίσουν τα γεγονότα. Ως τότε, η ζωή του Νικ Ράινερ παραμένει μια ιστορία εύθραυστη, γεμάτη αντιφάσεις, όπως ακριβώς και οι ταινίες που μιλούν για ανθρώπους στα όρια.