Αν η μύτη του Εμπαπέ δεν έσπαγε, το πρόσωπο του Euro θα είχε αλλάξει… Τι, όχι; Να ‘ταν το ίδιο: βαρετό, άτεχνο, κουραστικό, αντιθεαματικό, εκνευριστικό, υποτονικό; Μπορεί...
Η αλήθεια είναι ότι και εμάς, μας... έσπασε η μύτη από την οσμή του μέτριου θεάματος, από την αποφορά των βορβορωδών διαιτησιών κι από τη μπόχα του VAR. (Όχι άλλο VAR, σταματήστε το VAR!)…
Άλλοθι του φετινού Euro; Η Ισπανία! Και ο 17χρονος Υαμάλ. Κι ανάσες από μηχανική υποστήριξη; Η Γεωργία του Κβαρατσχέλια, η Αυστρία των αγνώστων, η Γερμανία των Γερμανών που (φάνηκε πως…) ξανάρχονται. Από εκεί και πέρα; Μακρύ καυτό καλοκαίρι…Στην Ελλάδα, υπό θερμοκρασίες Κατάρ, με τον ιδρώτα να κιτρινίζει τη μπρετέλα στο αθλητικό φανελάκι, τη θέρμη να σου καίει το νου και την Ολλανδία να σε εξοργίζει, την Αγγλία να σε κάνει να βρίζεις, τη Γαλλία να σε αποκοιμίζει… α, και τους περιγράφτες της ΕΡΤ, να σε κάνουν να αναπολείς Φουντουκίδη και Κοντοβαζαινίτη, πέρασε ακόμα ένα 30μερο.
Έτσι, ακούγεται το τακουνάκι της μέρας να χτυπάει μονότονα στο πλακόστρωτο της ζωής μας και να τη διασχίζει… Κι εμείς, μ‘ ένα χαλασμένο Euro συρθήκαμε μέχρι τον Ιούλιο… Ο Χρόνος ταχυδακτυλουργός μέγας: σε λίγους μήνες, να δεις, θα αναπολούμε εκείνο το Euro της Γερμανίας…
Από τα 51 ματς, στα 49 ήταν σαν να μας είχαν μοιράσει Stilnox κι ένα μαξιλάρι υγρό… Ύπνος! Κι αν κάποιοι πονηροί και δήθεν επαναστάτες είχαν πει δυο χρόνια πριν: «Εγώ δεν θα δω αγώνες Μουντιάλ στο Κατάρ…», γιατί τους χαλούσαν- δήθεν πάλι- οι αυταρχικοί Καταριανοί και η ζέστη· τώρα που είδαν Euro Γερμανίας, άντε και πες μας τι αποκόμισαν; Λοιπόν, τι είδαμε σ’ αυτή την ποδοσφαιρική διοργάνωση που δεν θα ξεχάσουμε; …. Ξεχάσαμε!
Έλα, ας μην αστειευόμαστε. Ποιος θα ξεχάσει τον Ρονάλντο να κλαίει ξανά στα 40 του; Τον είχαμε δει να κλαίει και στα 19 του κι εμείς τότε πολύ γελούσαμε! Αμ’ τη μάσκα του Εμπαπέ; Σύμβολο αποτυχίας!
Δεν αστειευόμαστε. Άλλωστε το ποδόσφαιρο είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για να την πάρει κάποιος στα σοβαρά… Λοιπόν για πάμε σιγά σιγά, λίγες ώρες πριν Ισπανία ή Αγγλία πάρει το τρόπαιο.
1. Κακό ποδόσφαιρο: κουρασμένοι- κεκμηκότες αρχαϊστί- οι στημένοι, σαν σανγκουΐνια ολόκληρη τη σεζόν, αστέρες τρεμόσβηναν στις «φάμπρικες» της Γερμανίας. Πού ήταν ο Ρονάλτο; Στην έρημο της Αραβίας! Πού είχε πάει ο Λουκάκου; Στου Βελγίου τις στοές… για να κρυφτεί! Είδατε μήπως τον Χαρι Κέιν, τον επονομαζόμενο «Τυφώνα»; Ψιλή βροχή… Μόνο η Ισπανία έπαιξε μπάλα, οι άλλοι έπαιξαν με τα νεύρα μας!
2. Των Μεγάλων η σμίκρυνση: Ο Ρονάλντο έπρεπε να ξεκουραστεί. Κι ο Πέπε το ίδιο. Κι εκείνος ο Κρος και ο Λουκάκου για καναπέ ήταν. Κι όταν οι Μεγάλοι κουράζονται, κουράζονται και οι μικροί ταπεινοί (τηλε)θεατές.
3. Των διαιτητών η αθλιότης: Φάλτσα σφυρίγματα, υπεροψία, εγωκεντρισμός, ωραιοπάθεια κι άσε εκείνον πάνω στο VAR να βγάζει τα μάτια του… Του Φέλιξ Τσβάιερ (διαιτητής με παρελθόν δωροληψίας), του Γερμανού που «σφύριξε» Αγγλία-Ολλανδία να του αφαιρεθεί το δίπλωμα αμέσως! Ούτε πεναλτι ήταν, ούτε, ούτε, ούτε... Στημένος!
4.Των οπαδών η καφρίλα: Πετούσαν ποτήρια στον αγωνιστικό χώρο, έκαιγαν σημαίες αλλόφυλων, γιουχάιζαν πάνω στην ανάκρουση Εθνικών Ύμνων, αποδοκίμαζαν ανελέητα παίκτες, προπηλακίζονταν αναμεταξύ τους, έμπαιναν ό,τι ώρα ήθελαν στον αγωνιστικό χώρο για μια σέλφι με τον Ρονάλντο, σεργιάνιζαν ανενόχλητοι στην οροφή των πάγκων… Όχι το Euro δεν έγινε στην Ελλάδα, στην πολιτισμένη Γερμανία έγινε…
5.Του VAR ή φλυαρία: Το μυστικό της μαγείας του ποδοσφαίρου ήταν το «λάθος». Το λάθος που θα συζητιόταν επί μήνες μετά, που θα πυροδοτούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στα καφενεία, που θα έκανε πόρτες και παραθύρια φίλων να βροντούν στα πρόσωπα φίλων τους… Ε, αυτό το λάθος διορθώθηκε και το ποδόσφαιρο έχασε το μαγικό συστατικό του. Coca Cola δίχως κόλα…
6.Της Γερμανίας η προχειρότης: Από τις μεταδόσεις τις τηλεοπτικές μέχρι των διοργανωτών την παρουσία, όλα στο πόδι… Οι… σέλφιερς μπαινόβγαιναν στους αγωνιστικούς χώρους σαν στην τουαλέτα του σπιτιού τους, οι οπαδοί στις εξέδρες ασελγούσαν και οι διοργανωτές αποκοιμιόνταν… Όχι, είπαμε, το Euro δεν έγινε στην Ελλάδα…
7.Του καιρού το χάλι: Βροχή, βροχή, βροχή! Κατάρ, Κατάρ και πάλι Κατάρ!
8. Της Ελλάδος τα Παιδιά: Είδαμε στις εξέδρες και πολύ συγκινηθήκαμε Καραγούνη, Ζαγοράκη, Φύσσα, Καψή, Βρύζα και τα άλλα παιδιά που πια μεγάλωσαν, άσπρισε το μαλλί τους, αλλά, 20 χρόνια μετά, παραμένουν νέοι στη μνήμη μας. Ο Χρόνος, αυτός ο Χρόνος… Φεύγει και μας αφήνει το τηλέφωνό του και πάντα, όταν τον καλούμε, δεν θα απαντήσει αυτός, αλλά η γραμματέας του: η μνήμη! Μνήμες από 2004 για να μην ξεχνιόμαστε τι θα πει «έκπληξη»!
9. Της νιότης η ισχύς: Υαμάλ, Σίμονς, Ουίλιαμς: παιδιά! Αυτούς θέλουμε να βλέπουμε. Από Ρονάλντους και Πέπεδες χορτάσαμε· στα Μουσεία πια. Τόπο στα νιάτα και στη δύναμη.
10. Του αυτογκόλ ο εφιάλτης: Ούτε ένα ούτε δύο, ούτε τρία, 10 αυτογκόλ μέχρι τον ημιτελικό! Γιατί τόσο άγχος; Ή ό,τι δεν μπορούν οι αντίπαλοι επιθετικοί το κάνουν καλύτερα οι «δικοί» αμυντικοί; Μπορεί κι αυτό…
11. Σε τέσσερα χρόνια πάλι… Και ποιος ζει ποιος πεθαίνει… Ραντεβού στο Μεγάλο Νησί: Αγγλία, Σκωτία, Βόρεια Ιρλανδία, Δημοκρατία της Ιρλανδίας και Ουαλία οι διοργανώτριες… Το βρετανικό παζλ των Ομοσπονδιών «παίζει μπάλα»… Κακά τα ψέματα: το αγγλικό ποδόσφαιρο μοιάζει με το τέρας του Λοχ Νες· και τα δυο είναι διάσημα, όμως υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι κανένα από τα δυο δεν υπάρχει…
Και έτσι για να τελειώνουμε… Κάποιοι ρωτούν αφελώς: «Τι σου προσφέρει το ποδόσφαιρο; Πώς το βλέπεις;». Απαντάμε: Καλό ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν ευλαβικό προσκύνημα μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Το φετινό Euro ήταν σαν ένα κερί που ανάφτηκε σ’ ένα έρημο ξωκλήσι, με όλους τους Αγίους του φευγάτους! Βοήθειά μας για τη συνέχεια…Και κάτι ακόμα: εκείνο το τζιτζίκι που το είπαμε εφέτος «Euro 2024» και που θα κρατούμε μέσα στο καταχείμωνο- αν και παράφωνο- δεν θα φθείρει, καθόλου την τραγουδιστή απώλεια κάποιων καλοκαιριών. Τέλος!
