Ούτε λαϊκισµός ούτε ελιτισµός

Κακό πράγµα να «παίζει» κανείς µε τις ανασφάλειες ενός λαού, να τροφοδοτεί συµπλέγµατα και κατώτερα ένστικτα, να θέτει ψευδοδιλήµµατα, να διαδίδει ψεύδη και να υπόσχεται µεγαλεία χωρίς ρεαλιστικά σχέδια υλοποίησης.

Κακό πράγµα, όµως, και ο ελιτισµός όταν χάνει κάθε επαφή µε την πραγµατικότητα των πολλών. Μέρκελ και Μακρόν, η προσωποποίηση της ευρωπαϊκής ελίτ, επιλέγουν λίγους µήνες πριν από τις κρίσιµες ευρωεκλογές να θέτουν θέµα Ευρωπαϊκού Στρατού, ενώπιον όµως µιας Ευρώπης που δεν δύναται να συµφωνήσει ούτε καν στα επουσιώδη και τα ανέξοδα. Λες και υπάρχει έστω ένας Ευρωπαίος ψηφοφόρος που να αξιολογεί σήµερα ως σηµαντικό το θέµα του Eυρωστρατού...

Την ίδια ώρα, ο Βαυαρός Χριστιανοκοινωνιστής Μάνφρεντ Βέµπερ εκ µέρους του ΕΛΚ και ο Γερµανός Σοσιαλδηµοκράτης Ούντο Μπούλµαν εκ µέρους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών επικαλούνται τον Τσίπρα για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο µεν Βέµπερ για να υπενθυµίσει στην Ιταλία το αναπόφευκτο του πεπρωµένου της, όπως αυτό υπαγορεύεται από τις Βρυξέλλες.

Ο δε Μπούλµαν για να υποδείξει στο παλαιό ΠΑΣΟΚ µια πιθανή οδό µελλοντικής σωτηρίας. Το γεγονός, βέβαια, ότι οι δυνάµεις της ∆εξιάς και των Σοσιαλιστών στην Ελλάδα έχουν διαφορετική άποψη για τον Ελληνα πρωθυπουργό έρχεται απλώς να επιτείνει τη σύγχυση. Συγκρινόµενος µε τις παλαιές ελίτ του ευρωπαϊκού δικοµµατισµού, ο Σαλβίνι εµφανίζεται, δυστυχώς, να είναι σήµερα πιο κοντά στην πραγµατικότητα, τουλάχιστον όπως τη νιώθουν οι πολλοί.

Για να αντιµετωπίσουν το φαινόµενο «Σαλβίνι», οι παλαιές ελίτ και οι πολιτικοί επίγονοί τους θα πρέπει να απαντήσουν στις ανησυχίες των πολιτών. Οχι αφ’ υψηλού, ούτε µε διάθεση απαξιωτική. Οχι λέγοντας στον πολύ κόσµο ότι θα έπρεπε να νιώθει καλύτερα από όσο νιώθει βάσει των στατιστικών στοιχείων (για την ανεργία που, όντως, πέφτει σε Γερµανία, Πολωνία και ΗΠΑ, για τις µεταναστευτικές ροές που όντως µειώνονται στην Ευρώπη κ.ά.), αλλά δείχνοντας κατανόηση.

Η κρίση είναι, άλλωστε, στην ουσία της υπαρξιακή. Γι’ αυτό και στρέφεται ενάντια στους «ξένους», καθιστώντας το Μεταναστευτικό κορυφαίο ζήτηµα ακόµη και σε χώρες στις οποίες δεν υπάρχουν κρίσιµες µάζες µουσουλµάνων µεταναστών (βλέπε Βίσεγκραντ). Γι’ αυτό και συχνά εξαντλείται µόνο σε πολιτικές ταυτότητας ή σε ακτιβιστικού τύπου εξάρσεις βίας.

Η µετάβαση από τον Οµπάµα στον Τραµπ, από τον Λούλα στον Μπολσονάρο και από την Αραβική Ανοιξη στους τζιχαντιστές (που σαν να έχουν εξαφανιστεί ξαφνικά) ήρθε στην πράξη να καταρρίψει πολλές «λογικές» αναλύσεις. Μοναδική σταθερά µέσα σε έναν κόσµο που αλλάζει; Εκείνη η ρήση του Μάνου Χατζιδάκι για τους «δύο εχθρούς της πολιτικής και του πολιτισµού» που είναι «ο λαϊκισµός και ο ελιτισµός» 

Διαβάστε ακόμη

Κατώτατος μισθός: Στη Βουλή το νομοσχέδιο - Ποιες αλλαγές έγιναν

ΣΥΡΙΖΑ για σύλληψη Ρωμανού: «Αστυνομικές πρακτικές τύπου "συνήθως υπόπτων" δεν αρμόζουν σε κράτος δικαίου»

Γάζα: Νεκρή όμηρος σε σημείο που δέχθηκε επίθεση από το Ισραήλ ανακοίνωσε η Χαμάς

Μαρινάκης: Η ομιλία του Καραμανλή ήταν ενωτική - Ύβρεις από τον Σαμαρά